Dalej niż bliżej

-Jadłeś coś?
-Nie.
-To może podgrzej sobie zupę.
-Nie mam siły.
-To chociaż trochę do kubka nawet.
-Nie, ja naprawdę nie dam rady.
__________________________________

Chciałbym żeby to była tylko wyimaginowana rozmowa matki z synem, który jest smutny bo... Tak. Nie mam siły jeść, nie mam siły wstać z łóżka czy wziąć prysznic. Leki na mnie nie działają, każdego dnia, każdego, pierdolonego dnia po otworzeniu oczu w głowie słyszę głosy "Odynie... Znowu kolejny dzień. Kolejny, trzeźwy dzień. Japierdole." Staram się trzymać abstynencję, jak mi to idzie? Całkiem. Bardziej dalej niż bliżej.
Nie umiem się ogarnąć, nie potrafię czuć szczęścia czy radości a łzy stały się codzienną rutyną. Każdego dnia umieram z braku substancji dostarczanej organizmowi do niedawna od ponad dwóch lat. Czuję się tak, jakbym nie potrafił bez tego żyć. Wiem, że muszę pójść do pracy, mam jeden pewien cel ustawiony pod koniec kwietnia i potrzebuję mieć na to pieniądze. 
Nie potrafię nawet sobie wyobrazić siebie teraz w pracy, w takim stanie psychicznym w jakim się znajduję. Mimo wysyłania cv w oczekiwaniu że może jednak...
"-Ale proszę pani, ten lek naprawdę na mnie nie działa, mój stan się pogarsza i wkracza na cienką granicę myśli... Myśli. -A spróbuj zwiększyć dawkę." - "a spróbuj to, a spróbuj tego, a może ten lek, to już czwarty? a może wypisze Ci jeszcze to i spróbujesz" - Robi się ze mnie królika doświadczalnego. Wkurwia mnie to. Wkurwia mnie to wszystko i wkurwiacie mnie wszyscy. W placówce gdzie się leczę, od własnego psychiatry usłyszeć że... Robię problemy. 
Ale milutko i cieplutko na serduszku, prawda? :) - Od razu (nie)chce się żyć.
Kończę na dziś. Niby czuję się sentymentalny a zarazem nijaki. Czuję się... Dalej niż bliżej.
Ja chyba tego nie wygram, cześć, czołem i salut wszystkim którzy dotrwali do końca. 
Pozdrawiam, Hans Wagner.