Koştum koştum ve yoruldum yine
Her hücremi ikna ederek girdiğim bu çölde
Yine amansız bir buhran aldı yüreğimi
Sıcaktan gevşemiş fikirlerim
Kumdan buğulanmış gözlerimi
Ovuşturmaya takatim kalmamış gibi
Çözdüm sandığım bu insanlık hissini
Yenmek bile büyük çaba istiyor
Ve her sığındığım kum tepesi başımdan
Bir şemsiye misali uçup gidiyor
Günüme biriktirdiğim her damla
Daha görmeden güneşi buhar oluyor
Dinleniyorum yönümü kaybetmeye duyarsız
Biliyorum başım dik olduğu sürece
Bu fırtına azmimi kırmaya yararsız
