Freya Kanadı

3. Bölüm

Multimedia: Aaron

İyi okumalar!

Konuşmamla ikisi de bana dönmüştü. Bir an ben 'ne yaptım?' Desem de işi işten geçmişti artık. Ne olacaksa olsun umrumda olmazdı. Zaten her şeyi mahvetmiştim ve kaybedecek hiçbir şeyim de yoktu.

" Aurora... Burda ne arıyorsun?" Sesinin sert çıkmasını beklemiştim. Çünkü az önce Bayan Ellie ile konuşurken çok sert konuşuyordu. Ama şimdi tam aksine sesi sakin çıkmıştı, aynı zamanda garip bir şekilde sesinde özlem duygusu vardı.

Aaron denen adamın tam karşısında duruyordum. Sesimin titrememesini umarak "Kimsin sen?" dedim. Bana adım attı. Onun adım atmasını beklermiş gibi ben de geriye doğru adım attım ve elimi kaldırıp "Sakın kıpırdama ve soruma cevap ver!" Sesim az öncekinden daha güçlü çıkmıştı.

Aaron'un adım atmasıyla sokak lambasından yansıyan ışık kendisini açığa çıkarmıştı. Kırklı yaşlarında olmalıydı. İri cüsseli ve uzun boyluydu. Saçları kumraldı, tıpkı benim saçımın olduğu gibi. Tek fark onunki üstlere doğru hafif sarıya kaçıyordu. Saçları ile aynı renk olan kirli sakalı vardı. Gözleri ise çok güzel bir kahverengiydi. Karizmatik bir adamdı. Garip bir şekilde yüzü çok tanıdık geliyordu.

Aaron gözlerimin içine baktı. Her ne kadar gözlerimi kaçırmak istesem de bunun beni güçsüz bir duruma düşüreceğini bildiğimden bu fikrimden vazgeçtim. Gözlerinde özlem ve sevgi vardı. İnsanları çözümleme konusunda oldukça iyiydim. Onların gözlerine bakınca ne hissettiklerini hemen anlayabiliyordum. Yetimhanede hiç arkadaşım olmadığı için herkesi uzaktan izliyordum, sonra da onların ne hissettiklerini anlamaya çalışıyordum. Bu oyunu oynaya oynaya böyle bir özellik kazanmıştım. Bu en sevdiğim özelliklerimden biriydi.

Kaşlarımı çattım. Sadece adını bildiğim adam bana karşı neden bu duyguları hissediyordu ki? İşte bu garipti.

Aaron bana özür dilercesine bir bakış attı ve birden gözleri griye döndü ve gözleri parlamaya başladı. Neler oluyordu böyle? Doğru gördüğümden emin olmak için gözlerimi birkaç kez kırpıştırdım.

Nefes alamadığımı hissediyordum. Elim boynuma gitti. Aklımı kaçıracaktım. Sanki etrafımdaki tüm hava gitmişti. Nefes alamamanın verdiği güçsüzlükle ayaklarım beni daha fazla taşıyamadı ve diz çöker halde yere düştüm. Dizlerim acımıştı ama şu anda bunu düşünecek halde değildim. Nefes alamıyordum! Başımı zar zor kaldırıp Aaron'a baktım. Çok üzgün görünüyordu. Bunu onun yaptığını anlamıştım. Gözleri hala griydi. Ona yalvarırcasına baktım. Şu anda acınası durumda olmam umrumda değildi. Tek istediğim nefes almaktı. Ciğerlerim hava almak için kıvranıyordu.
Nefessizlikten başım ağrımıştı. Gözlerimin kararmasıyla daha fazla dayanamadım ve yere düştüm.

~~•~~

Başımın ağrısıyla uyandım. Feci şekilde başım zonkluyordu. Bayılmadan önce olanlar aklıma gelince gözlerim irileşti. O adamın özel gücü vardı ve bana karşı kullanmıştı. Hızla ayağa kalktım. Kalkmamla başımın dönmesi bir oldu. Düşmemek için duvara tutundum ve başımın dönmesinin geçmesini bekledim. Gözüm duvardaki eskimiş saate ilişti. Saat 14.00'dı. Her yerim ağrıyordu. Özellikle dizlerimde ağrı vardı, galiba dün gece düşmemden kaynaklanıyordu.

Başımın ağrısı geçince direkt kapıyı açıp odadan çıktım. Müdür Bayan Ellie'nin yanına gidiyordum. Bir an duraksadım. Üzerimde dün geceden kalan kıyafetlerim vardı ve düşmemin etkisiyle toz olmuştu. Sorum şuydu ki benim toza alerjim vardı. Geldiğim yönden geri dönüp odama doğru yol aldım. Dolabımdan tişört ve pantolon aldım. Üzerimdeki kirli tişörtü çıkarırken burnuma değmesiyle hapşırdım. Pantolonumu da çıkarmamla diz ağrımın sebebi belli olmuştu. Dizlerim soyulmuştu. Hızlıca üzerimi giyindim ve adımlarımı müdürün odasına yönlendirdim. Beni görem herkes sanki bir canavarmışım gibi bakıyorlardı. Hepsi benden korkuyordu. Bu duruma fazla üzülmemiştim. Zaten normalde de bana öyle bakıyorlardı, sadece tek fark gözlerinde korku yoktu. Müdürün kapısının önüne gelince sertçe kapı kolunu tutup çevirdim.