Nothing Left

Hoofdstuk 1

Het is nu twee jaar geleden, twee jaar geleden dat ik vertrok. Er is in die twee jaar heel veel gebeurd. Ik heb nieuwe mensen ontmoet en heb vaak genoeg afscheid genomen. En nog steeds heb ik geen enkele magiër gevonden. Wel heb ik een van de schriften gevonden. Het heeft me heel erg geholpen op mijn reis en het overleven van de wildernis.

Ik loop nu al weer een tijdje alleen en ik smacht naar een beetje gezelschap. Plots hoor ik iets in de bosjes, snel pak ik één van mijn wapens te voorschijn. 'Kom maar op!' roep ik naar de onbekende. Plotseling hang ik ondersteboven in de lucht. 'Zet me neer!' roep ik. Ik ben nu echt heel erg geïrriteerd, ik ben Quinn Brooks de schrik van elke zombie. 'Zet me neer en vecht tegen me!' roep ik nog harder, maar weer geen reactie. Ik zet mijn woede opzij en zeg: 'Ik kom in vrede', dit keer hoor ik wel iets van een reactie, maar er komt niemand tevoorschijn.

Ik weet zeker dat ik hier nu al een paar uur hang en er is nog steeds geen reactie. Opeens staat er een meisje voor mijn neus. 'Ik denk dat het veilig is Mason', zegt ze tegen een jonger achter haar. 'Ik weet het niet Madelynna, je weet het maar nooit in deze tijden. Misschien is het beter als we hem gewoon afmaken', zegt hij. 'Uhm hallo ik ben hier ook nog', zeg ik boos. 'Weet je het zeker?' vraagt hij en het meisje knikt. 'Goed dan', zegt hij en plotseling val ik naar beneden. Snel sta ik op. Het meisje steekt haar hand naar mij uit en ik pak hem aan. Ik heb nog steeds een beetje duizelig van die uren hangen. 'Sorry', zegt ze zacht. 'Kom Maddy we moeten gaan', zegt de jongen. 'Mason we kunnen hem niet achterlaten', zegt ze tegen hem. 'We moeten verder anders bereiken we het kasteel nooit', zegt hij. Langzaam knikt ze. 

'Wacht!' roep ik opeens terwijl ik het meisje vast pak. Opeens voel ik een vuist in mijn gezicht. 'Waag het niet mijn zusje aan te raken', zegt de jongen. Ik voel bloed over mijn gezicht lopen. Hij haalt nog een keer uit, maar dit keer ben ik voorbereid. Ik vang de klap op en ik probeer hem te stoten. Opeens worden we door een sterke kracht uit elkaar getrokken. Ik kijk om me heen en ik zie Madelynna in de lucht zweven. Haar ogen gloeien en Mason rent snel naar haar toe. 'Kijk nou wat je met haar hebt gedaan', zegt hij boos tegen mij. Als ik nog eens om mij heen kijk zie ik dat overal bomen zijn omgevallen en ik voel dat er een sterke wind waait. 

Na een tijdje houd het op en valt ze uitgeput op de grond neer. Ik probeer op te staan en weg te lopen maar Mason houdt mij tegen. 'Jij komt hier niet zomaar weg', zegt hij. 'Kijk wat je met haar hebt gedaan', zegt hij boos terwijl hij naar haar wijst. Ik kijk om en zie haar in tranen. 'Het was niet mijn bedoeling, maar jij begon!' roep ik kwaad. Ik weet dat ik dat beter niet had kunnen doen, maar ik had het toch al gedaan. Gelukkig kreeg ik dit keer geen klap en alleen maar een boze blik.

Toen ze weer een beetje was gekalmeerd zegt Mason: 'We moeten gaan, ze wachten op ons'. Ze keek op en gaf toen een klein knikje. Opeens zegt ze: 'We kunnen hem niet achterlaten'. Mason kijkt haar even geeft een knikje. 'Kom mee', zegt hij. Twijfelend loop ik achter het duo aan. 

Als Madelynna naast me gaat lopen kijk ik haar even vragend aan. 'Vertel iets over jezelf', zegt ze. 'Ik ben Quinn Brooks en ik denk dat dat het wel is', zeg ik. Ze kijkt me even aan en schud dan haar hoofd. 'Nee ik weet zeker dat er meer is, iedereen verstopt zich in de bunker. Maar jij loopt hier rond, dat moet een reden hebben', zegt ze.