Nothing Left

Hoofdstuk 2

De tocht duurde nu al drie uur en er lijkt nog steeds geen einde aan te komen. Het enige wat ik kan zien zijn bomen, blaadjes en af en toe als ik geluk heb een paddestoel. Conclusie het is saai. Madelynna praat niet meer tegen mij en Mason geeft mij alleen boze blikken.

Na nog een paar uren lopen zie ik het figuurlijke licht aan het einde de figuurlijke tunnel. Een groot kasteel doemd op voor ons. Het kasteel is van steen en om het kasteel heen staat een grote stenen muur. Mason loopt naar het hek en zegt iets tegen de wachter die er staat. Alles is zo middeleeuws hier. Gelukkig heeft de wachter zelf geen zwaard, maar een geweer.

De wachter laat ons door, maar kijkt even vragend als ik langsloop. Als we binnen de muren zijn komt er een auto aanrijden. We stappen allemaal in en de auto begint te rijden. Het gebied is groter dan ik ooit zou hebben kunnen denken. We zitten nu al minstens een kwartier in de auto. Tijdens de rit denk ik goed na over wat Madelynna had gezegd. Wat was mijn reden om hier te zijn. Wat was mijn reden om hier buiten te zijn. Was het om wraak te nemen voor mijn nichtje. Of was het om de wereld te bevrijden. Terwijl ik hierover blijf

denken komt het kasteel steeds dichterbij.

Als we zijn aangekomen stappen we uit de auto. Bij de deur staat een oudere vrouw te wachten. Madelynna rent meteen naar haar toe. 'Welkom Lady Madelynna', zegt de oudere vrouw. 'Hallo Helma, ik heb je gemist', zegt ze. 'En waar is die brompot van een broer?' vraagt de vrouw. 'Ik denk dat hij er zo aankomt, je weet hoe hij is', zegt ze.

Als we naar binnen gaan verbaas ik me weer over hoe groot het hier is. 'Kom je Quinn, je kan hier makkelijk verdwalen', zegt Madelynna. Ik wil het graag ontkennen maar ik weet dat ze gelijk heeft. 'Het maakt niet uit, ik ben hier vroeger zo vaak verdwaald', zegt ze. Twijfelend volg ik haar. We lopen langs verschillende zalen, en stuk voor stuk groter dan de vorige. 'Loop eens door, je bent langzaam', zegt Madelynna. 'Sorry hoor ik ben dit gewoon niet gewend', zeg ik. Na nog een paar minuten lopen komen we aan bij een kleinere kamer.

'Welkom in mijn kamer', zegt Madelynna. Het is nog steeds een ruime kamer en het is mooi ingericht. In de hoek staat een groot bed. De muren zijn in een zachte kleur groen geschilderd. Dicht bij de ingang staat een grote boekenkast met wat stoelen, een tafel en een kleed. Tegenover het bed staat een bureau met een laptop en wat boeken. Terwijl Madelynna naar de boekenkast loopt kijk ik nog even rond. In een verloren hoek staan wat schilderijen, snel loopt ze naar mij toe en bedekt de schilderijen. 'Die zijn persoonlijk', zegt ze. Ik kijk haar even vragend aan, maar ik laat het gaan. 

Op een gegeven moment komt er een man in pak binnen. 'Lady Moon', zegt hij. De man ziet eruit alsof hij ergens in de vijftig is, zijn haar is grijs en je ziet duidelijke rimpels. Hij is licht gebouwd. 'Lady Di Diano is gearriveerd', zegt hij. Snel klaart de gespannen uitdrukking op haar gezicht op. 'Zeg haar dat ik eraan kom', zegt ze tegen de man. Ik besluit om maar achter haar aan te gaan.

Onderweg komen we Mason tegen. Madelynna groet hem kort en rent door naar de deur. Maar natuurlijk moet hij mij weer tegenhouden. 'Ik weet niet wat jij van plan bent, maar ik kom er wel achter', zegt hij. 'Wat bedoel je?' vraag ik. Hij kijkt mij boos aan... voor de honderdste keer, maar hij houd zijn mond.

Al snel snap ik waarom, Madelynna komt terug en ze is niet alleen. Naast haar loopt een ouder meisje met donkere zwarte haren en bruine ogen die bijna zwart lijken. 'Quinn dit is Herrieta Di Diano', zegt ze. 'Mijn broers verloofde', vervolgt ze. Even weet ik niet wat ik moet denken, Mason is verloofd. 'Is er iets?' vraagt Harrietta. 'Nee, er is niks aan de hand', zeg ik net iets te snel.

Maar ik ben helemaal niet oké. Ik denk aan Felica. Mijn broers vriendin. Ik kan me nog goed herinneren dat hij zich wilde verloven met haar, maar toen kwamen de zombies. Felica's familie was een van de eerste families die werd gebeten door zombies en al snel was de hele familie dood. Mijn broer werd depressief en heeft meerdere malen geprobeerd zelfmoord te plegen. Gelukkig is het hem niet gelukt, in ieder geval niet toen ik vertrok.