Και ήρθε η στιγμή ρε φίλε να σε πω και εγώ για τον έρωτα της ζωής μου. “Σαχλαμάρες για 15χρονα” λέει πάντα ο παππούς και γελάει. Είναι ακόμα σαχλαμάρες όμως όταν ένας άνθρωπος σου αλλάζει όλη την ζωή σου; Να ξεκινήσω όμως γιατί δεν μας βλέπω να τελειώνουμε.
Τον γνώρισα σε νοσοκομείο, παράξενο έτσι; Για εξετάσεις εγώ, έτοιμος για τον θάνατο αυτός. Καρκίνος στα πνευμόνια έλεγαν. Στην αρχή δεν κατάλαβα πως ήταν ασθενής. Την ενέργεια που κουβαλούσε δεν την έβρισκες αλλού, χαμογελούσε λες και είχε σίγουρη την κάθε μέρα. “Κώστας, πως κι απ’τα μέρη μας;” μου είπε όταν μου έδινε το χέρι του. Ξέρεις ρε φίλε, εκεινο το κύμα ζεστασιάς που σε διαπερνάει όταν ο γκόμενος αγγιζει το χέρι σου. Ε αυτο που ένιωσα εγώ ήταν τελείως διαφορετικό. Σαν να τον ήξερα χρόνια, ή μάλλον καλύτερα, σαν να ήταν αυτός που χρόνια ήθελα να γνωρίσω.
“Ξύπνα υπναρού, θα πάμε κέντρο σήμερα!” είπε την Τρίτη το πρωι. 10 είχε πάει και του είχα υποσχεθεί πως θα σηκωθώ απ’τις 9. Ναι καλά, πολλά ήθελα! Ετοιμάστηκα και φύγαμε. Έπιασε το χέρι μου και περπατούσε χαλαρός δίπλα μου. Όντως, σοβαρά σου μιλάω, δεν κοίταξε καμία απ’τις γκόμενες που πίσω απ’ την πλάτη του έλεγαν “καλέ από που είναι αυτός;”. Εμενα κοιτούσε. Δεν στο κρύβω, ένιωθα πιο θεά από ποτέ. Ήμουν ευτυχισμένη. Σταματήσαμε λευκό Πύργο και κάτσαμε, και άναψε τσιγάρο. “Θα σε σκοτώσει”, του είπα. Γέλασε. “Ήδη πεθαίνω, αυτό θα με πειράξει;”. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δίκιο είχε. Έτσι κι αλλιώς μυαλό δεν θα του έβαζα.
Και περνούσε ο καιρός που λες, όλο πιο καψουρεμένη εγώ. Ο ενθουσιασμός μου είχε τελειώσει, αυτός όμως δεν μου τέλειωνε με τίποτα. Τσακωνόμασταν καθημερινά και ήθελα τόσο πολύ να τον πλακώσω. Βέβαια τότε δεν ήξερα αν ήθελα να τον πλακώσω στα φιλιά ή στα χαστούκια. Τώρα ξέρω.
Καθημερινή, τσακωνόμασταν πάλι. “Όταν μας θυμηθείς πάρε και κανα τηλέφωνο!!”, είπα και βροντηξα την πόρτα πίσω μου. Τραγικό λάθος. “Ρε Βίκυ γαμώ το κεφάλι σου!” άκουγα από μέσα. Δεν γύρισα. Δεύτερο τραγικό λάθος. Απενεργοποίησα το κινητό μου. Τρίτο τραγικό λάθος.
Ξημέρωσε η επόμενη, έφυγα διακοπές. Σκιάθος, υπέροχο νησί. Όντως ξεχάστηκα. Το κινητό δεν το άνοιγα, μέσο επικοινωνίας δεν είχα και ενιωθα καλά. Ήθελα τόσο πολύ να ανοίξω το κινητό και να δω πόσα μηνύματα, μόνο που άλλα ζητούσα και άλλα μου έδωσε ο Θεός.
Πέμπτη βράδυ, τον παίρνω τηλέφωνο απ’ της μάνας μου. Γυναικεία φωνή. Το κλείνω. Τόσο γρήγορα με αντικατέστησε; Ξαναπαίρνω. “Ναι γεια σας, τον Κώστα θα ήθελα.”, είπα με όση ηρεμία μου είχε μείνει. “Ποιος τον ζητεί;”, απάντησε σαν γραμματέας σε μεγάλο οίκο μόδας. Πήρα μια ανάσα και έδωσα την απάντηση που ήθελα να δώσω εδώ και καιρό. “Η κοπέλα του είμαι.”. “Μάλιστα, μισό λεπτό να φωνάξω την αδερφή του.”. Πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, σήκωσε το τηλέφωνο η Έλενα. “Που είσαι;”, μου είπε. Πρώτη φορά την άκουγα έτσι. “Σκιάθο, δώσε μου λίγο τον Κώστα”. “Ααα, πως περνάς;”. Η αμηχανία ήταν φανερή. “Τον Κώστα! ΤΩΡΑ!”.
“Βίκυ. Πέθανε..”
Με την ίδια πρόταση πέθανα και εγώ. Ή μάλλον όχι, ξεκίνησα να εύχομαι να είχα πεθάνει μαζί του. Με χρειαζόταν και εγώ έλειπα. Η τελευταία μας συνάντηση; Τσακωμός. Βλέπεις ρε φιλε πως τα φέρνει η ζωή; Τα ΄θελα και τα ‘παθα. Όντως, δεν το περίμενα. Πάντα μου έλεγε “μια χαρά είμαι”. Α, και τώρα που το θυμήθηκα. Ναι όντως είχε στείλει μηνύματα. Το πρώτο ήταν “ΒΙΚΥ ΑΠΑΝΤΑ”. Το δευτερο “ελπίζω να εισαι καλά”. Και το τρίτο “Να προσέχεις γιατι θα κατέβω και θα τους γαμήσω! Σ’αγαπάω όσο κανένας άλλος δεν θα μπορέσει, θα μου λείψεις, συγγνώμη που δεν στο είπα όταν το έμαθα”. Ναι, 4 μέρες ζωής του είχαν πει οι γιατροί. Τι εννοείς τι έκανα εκείνο το βράδυ; Πάντως δεν κοιμήθηκα, αυτό μπορώ να στο πω σίγουρα. Πω πω πως πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω. Αλλά όχι, τώρα που το σκέφτομαι θα κάτσω. Καμια μπυρίτσα να ξεχαστούμε έχεις;
