"Τι είναι η ευτυχία ;" ρωτάει τον εαυτό του.
Μια σπιθαμή φωτός μπήκε στο δωμάτιο. Ένιωσε αηδιασμένος! Η ελπίδα του φαινόταν ξένη και τόσο μακρινή διότι τον είχε προδώσει χίλιες φορές.
Ξαφνικά το χαμόγελο κόπηκε από τα μάτια του.Θυμήθηκε τα όνειρά του,έκλαψε με πικρία,σκούπισε τα μαγουλά του και σηκώθηκε απ'την καρέκλα του.Πήγε στο μπάνιο και αφότου πλύθηκε,αποφάσισε να βγει και σε ενός ονείρου την σκέψη υπνωτίστηκε.
Αφού το ακολούθησε,πνίγηκε μέσα στην πικρία του ξανά. Φώναξε δυνατά από την θλίψη του,κανείς δεν το ακούει.Η μοναξιά του τον σκοτώνει κάθε μέρα.
Έτρεξε να ακουμπήσει το όνειρο,η μόνη πανάκεια για τα προβλήματά του.Τα πάντα τον σταμάτησαν από το να τα καταφέρει. Είπε με πόνο "Δεν αντέχω άλλο πια".Εκείνη την στιγμή άφησε την ψυχή του να φύγει για πάντα.
Τώρα προχωράει,ένα ον δίχως αύριο,δίχως σήμερα,που δεν τον νοιάζει τίποτα.
Το μόνο που υπάρχει για εκείνον είναι ο πόνος,η μόνη του ανάμνηση!
Σαν φάντασμα του ίδιου του του εαυτού στοιχειώνει το μυαλό του.Κάπως έτσι ο άνθρωπος αυτός βαφτίστηκε ονειροβάτης. Τον θυμό των άλλον έπαιρνε ως αντάλλαγμα για την ύπαρξή του.Ο πόνος του μεγάλωσε.
Οι "καλοί" φύγαν πια από κοντά του.Οι κακοί τον σπρώχνουν να χαράξει άλλη πορεία.
Εκείνος αντιστέκεται και για να επιζήσει,έμοιασε σε αυτούς.
Πάει,έχασε το παιχνίδι.
