Ένας άνθρωπος γελαστός,καλοσυνάτος,ξηγημένος.
Ένας,που κάπως μόνιμα φαινόταν χαμένος..
"Γιατί κοιτάει το κενό ; " αναρωτιόντουσαν οι φίλοι του.
Κάποιος ψιθυριστά είπε "Μάλλον θα είναι χαζός .." και όλοι γέλασαν,που να ήξεραν..
Δεν κοιτούσε κανένα κενό όμως.
Οι σκέψεις του του αποσπούσαν την προσοχή απτό περιβάλλον γύρω του,αυτές οι βαθυστόχαστες σκέψεις..
Ποιός είμαι,ποιοί είναι όλοι αυτοί?
Δεν τον ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι για εκείνον,γιατί καλά γνώριζε πως ο ένας κράζει τον άλλον.
Αυτά του έμαθε η νέα εποχή..
Αυτός προσπαθούσε να "δεί" ,ενώ ταυτόχρονα όλοι αυτοί εθελοτυφλούσαν σε μία ψεύτικη πραγματικότητα.
Γελόντας αναρωτήθηκε :
"Εγώ κοιτάω το κενό ; ή όλοι οι υπόλοιποι ;"
Κανείς δεν ήξερε,μα όλοι έκαναν πως ήξεραν.
Γύρισε,τους κοίταξε και είπε "Τώρα μάλιστα,τώρα σας βλέπω."
