Bugün seni, okulda kimse yokken sınıfın duvarına yaslanmış bir şekilde ağlarken buldum.
Hıçkırıkların koridorda yankılanırken gözyaşların gözyaşlarıma karışıyordu.
Büyük evrenimin, küçük prensi. Sen ağlarken dayanmak, imkansızdı benim için. Nasıl sen gülerken istemsizce yüzümde belirleniyorsa gülümsemem sen ağlarken de yanaklarımda beliriyordu gözyaşlarım.
Yine de sen fark etme diye ıslak yanaklarımı elimin tersiyle silip kirpiklerimi birbirine bastırdım.
Sana ulaşmak istedim o sırada. Ellerim gökyüzünden kayıp giden yıldızları yakalarmışçasına uzanıyordu sana. Ama bir engel vardı.
Hyeri benden önce davranarak sana mavi bir kumaş uzatmıştı. Köşesinde pembe bir kalbi olan.
Sen maviyi sevmezdin Taehyung. Ama Hyeri'yi seviyordun.
Bu yüzden sana uzattığım ellerimi itirek Hyeri'nin verdiği kumaşı kavradın.
Oradan gözyaşlarım ve avucumun içinde büzüşmüş mor bir kumaş ile ayrıldım.
Söylesene Taehyung, sen mor severdin.
Neden maviyi seçtin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
umbrella | taejin
Fanfiction"seni sevmenin en kötü yanı ne biliyor musun taehyung?" taehyung seokjin'i hiç fark etmemişti ama seokjin taehyung'ın her şeyini biliyordu.
