late night stories

hoofdstuk 2

"Ja, hallo?" zeg ik door de telefoon. Het was bijna kerst dus ik verwachte wel een telefoontje van familie of zo. "Hey meneer Jansen, met Michael. Ik vroeg me af wat jullie gaan doen met kerstmis?" "wie is dat?" Hoor ik Regien van uit de keuken zeggen "Michael" we keken elkaar geschrokken aan. "Hij vraagt of we met kerst komen." "Nee. We gaan niet bij hun eten."

"We bellen je zo wel terug." zeg ik snel tegen Michael.

"Schat. Ik weet hoe je er over denkt. Zo denk ik er ook over. Maar we hebben Lars in geen jaren meer gezien. Wordt het niet eens tijd om weer een poging te wagen?"

Ik kom beneden en zie Michael met de telefoon rond lopen. Ik besluit rustig aan de eet tafel te gaan zitten en in een of ander mode blad te kijken.

"Wie belde je?"

"Huh, wat zei je?" "Wie belde je?" "O, uhm. Gewoon een vriend." een leugen. Ik vind het verdacht. Hij houdt nooit iets voor mij achter. "Vertel nou? Please" ik keek Michael aan met mijn beste puppy blik die ik kon maken.

"Het is een verrassing. Je ziet het wel met kerst."

Ik vind het irritant dat hij zo geheimzinnig doet. Maar aan de andere kant vind ik het ook wel sexy.

We zijn 5 en een half jaar samen. We hebben elkaar ontmoet op de middelbare school. Het verbaasde mij dat hij me nooit eerder was opgevallen. Lang, knap en lief. Echt gewoon veelste goed voor mij. En toch heb ik het voor elkaar gekregen dat we op een date gingen. Het klikt wel... In ieder geval, na de middelbare gingen we samen op kamers. Hij wilde, gelukkig, Hij kreeg veel opdrachten als architect waardoor we dit prachtige appartement in Londen konden kopen. Ik vindt het hier wel prettig. Leuke mensen. We hebben een hoop goede vrienden gemaakt. Veel vriendinnen. Duh wie wil er nou geen gay koppel om me te gaan schoppen. Ik kan wel twee mensen op noemen.

De dagen gingen voor bij. Het werd steeds kouder. Lekker warme truien aan, mooie lange jassen en classy sjaals. Love it. Een week of twee voor kerst hebben we een kerst boom gekocht, kerst spullen uit gepakt en het hele huis versierd. Een paar dagen voor kerst hebben we boodschappen gedaan. Het normale kerst spul. Goeie biefstuk en wat groenten. De mysterieuze gasten zouden voor het toetje regelen. Ik ben benieuwd.

"Laten we nou eerst van het eten genieten anders heb je het voor niks gemaakt." ik ging zo ver mogelijk van ze vandaan zitten. Hoe kan Michael zo dom zijn om mijn ouder uit te nodigen voor het eten. Het  word beslist geen vrolijk kerstdenir. Het was 7 jaar geleden toe ik ze voor het laatst heb gezien. Ik zie hun kwade rode gezichten nog voor me toen ze me op straat gooiden. Ik kon nergens heen. Iedereen haatte me. Ik had alleen nog Isabelle. Mijn beste vriendin. Ik kon altijd op haar rekenen. Daar ben ik gaan wonen tot ik Michael ontmoeten. En nu gaan ze het opnieuw proberen. Mijn vader heeft me moder vast moeten dwingen.

Iedereen was opvallend rustig. Michael keek nieuwschierig van mijn ouders naar mij. Mijn moeder staarde naar haar bord, zonder iets te eten. Mijn vader opende af en toe zijn mond om iets te zeggen maar besloot toch maar beter van niet.

De zak. Eerst niks tegen mijn moeder durven doen en dan nu met hangende pootjes vragen op vergifenis. Nooit. Mijn moeder zal vast weer proberen mij om te praten. En me voor testellen aan een of dochter van een vriendin van haar. 

"Het spijt ons." Leugen. het spijte ze helemaal niet. niet op dat moment. "Mark, stop. Het spijt jullie helemaal niet." "Nee, inderdaad." Mijn moeder dit keer. Ik keek vol haat haar aan. "Hoe kan je me dit aan doen. Eerst mij op straat gooien en dan nog het lef hebben om hier onze Kerst te verpesten." "Ik probeer je alleen maar beter te maken, Lars. Ik kan het niet toestaan dat je een prachtige toekomst weg gooit. Een prachtige toekomst met een mooie vrouw, een stel prachtige kinderen, van jezelf en een gelukige familie." Nu keek ik haar, net als Michael en Mark vol ongeloof aan. "Ik kan prima een gelukikig leven lijden zonder een vrouw en een..." mijn stem brak. Ik voelde de tranen naar beneden rollen. Ik duwde mijn stoel om en stormde naar boven. Het was net alsof ik weer 16 was en bij nog bij ze woonde. Toen was elke avond zoals dit. Zeker na dat ik met mijn eerste vriendje thuis kwam. Een pijn steek in mijn borst. 

plotseling een klop. Avond. Ik zag Michael hoofd naar binnen glijden. "Kom binnen" zei ik terwijl ik recht op ging zitten. Hij ging op bed liggen en kroop tegen me aan. zachtjes liet hij zijn handen door mijn haren glijden terwijl hij mij op mijn voorhoofd kuste. Ik voelde me veilig bij hem. Maakt niet uit wanneer. Ik voel me altijd veilig als hij me in zijn armen houdt. Ik hou van hem. Ik hou echt van hem. En niet zo beetje. Schijt wat mijn ouders dachten. Ik blijf lekker van mannen houden. Die zijn een stuk minder ingewikkeld dan vrouwen. 

"Gaat het weer een beetje?" Michael's stem bracht me uit mijn dagdroom. "Zijn mijn ouders weg?" vroeg ik een beetje te kwaad. "Ja ze zijn bijna meteen na dat jij naar boven ging vertrokken" "Gelukkig, Ik wel niet dat ze in jouw huis rond lopen." "Ons huis, schat." Ik keek hem weer aan. Ons huis. ONS. Nu hieldt ik zeker van hem. ik draaide mijn hoofd naar beneden en gaf hem een snelle kus. "Dank je." "Waarvoor?" Urg hij was wel niet zo snel van begrip. "Dat je er voor me bent." hij lachte. O die lach. Altijd die lach. De lach die me deed smelten. Die me zo gelukkig maakte.