Haar geheim

Eleonore

Eleonore kwam aan op school, iedereen bekeek haar vreemd.
Er gingen geruchten de ronde.

Het begon allemaal heel onschuldig...
Eleonore was geen gewone 14-jarige, maar ze ging wel naar een gewone school, ging met gewone mensen om en had gewone hobby's. Maar ze zag meer, ze wist meer, ze dacht anders. In haar hoofd was het altijd aan 't stormen, haar gedachten stonden nooit stil. Als ze naar iemand keek, zag ze meer dan wat wij zien. Ze zag gedachten, twijfels, angsten. Ze sprak amper, bang zichzelf te verraden.
Niemand wist het, bahalve één persoon: een kleine jongen die met zijn moeder in het bos leefde. Zijn naam was Kasper.
Ze hadden elkaar op een vreemde manier leren kennen: Eleonore liep bang door het bos, ze had iets vreselijks gezien. Plots stond hij daar. Alsof hij uit de lucht was gevallen of door de grond omhoog was gerezen.
Ze wist niet waarom, maar voelde geen argwaan. Kasper keek haar aan, zag de angst in haar ogen. Hij ging zitten op een omgevallen boom, ze zat naast hem en vertelde hem haar verhaal. Ze was niet bang meer.

Zo ging het elke dag.
Ze zat in de klas, lette op. Niet zoals de rest, ze lette op de houding van de leerkrachten, ze zag hun gedachten.
Ze deed gewoon mee, lachte als de rest lachte en sprak alleen als haar iets gevraagd werd.
Na school ging ze naar het bos, op zoek naar Kasper. Als ze iets had gezien waar ze bang van werd, vertelde ze het hem. Eigenlijk vertelde ze hem alles. Tegen ieder ander zweeg ze.
Daar was ze goed in: alles voor zich houden, niemand iets vertellen. Niemand mocht weten wat ze allemaal zag. Niemand mocht weten wat ze allemaal dacht. Haar gedachten, haar stormende gedachten waren geheim.
Ze was zelf bang, maar op deze manier was niemand bang voor haar.

Ze had iets gezien: iets groots, iets beangstigends. Ze was bang, ze liep het bos in.
Kasper zat al te wachten bij het riviertje. Hij zag haar angstige ogen, wist dat er iets was.
Ze vertelde, heel rustig vertelde ze wat er was gebeurd. Ze was bang, ze huiverde. Ze was bleek, haar stem klonk zacht en pieperig.
"Hij heeft hem... Hij heeft hem het meisje... Hij heeft hem het meisje zien... ver-...vermoorden!"
"Wie? Wie heeft wie vermoord? Wie heb je gezien? Wat is er gebeurd, Eleonore?!"
"De vader van... De vader van Oli-... De vader van Olivier... Hij heeft... Hij heeft het gedaan... Hij heeft haar vermoord! Kasper, hij heeft een 11-jarig meisje vermoord!
Ik zag het in zijn ogen."
"Wiens ogen?"
"Arthur, Arthur... hij zag alles! Hij keek zo angstig, hij is bang, hij twijfelt."
"Waarom twijfelt hij zo?"
"Moet hij iets zeggen? Moet hij met iemand praten? Moet Olivier dit weten?
Ik bedoel, de vader van zijn beste vriend heeft iemand vermoord! Daar kan hij toch niet over zwijgen?!"

Eleonore wilde nog verder vertellen, maar ze hoorde geritsel van achter de struiken.
Vast een dier, dacht ze nog, maar Kasper ging toch even kijken.

Olivier lag bevend en huilend op de grond. Hij sprak niet, hij keek hen angstig aan. Hij durfde Eleonore eigenlijk niet aankijken en Eleonore durfde hem ook niet meer aankijken. Hij was bang geworden van Eleonore; wat was er met haar? Wat had hij zojuist gehoord? Want hij had alles gehoord en alles verstaan, maar er niets van  begrepen.
Eleonore verstijfde; hij had alles gehoord. Hij had ALLES gehoord!
Kasper probeerde haar te kalmeren, maar Eleonore zakte heel zachtjes weg.

Haar leven was voorbij, binnen de kortste keren zou de hele school, de hele stad, misschien wel de hele wereld haar geheim kennnen. Wat zou er met haar gebeuren? Ze kon er niet gewoon mee stoppen, dat ging gewoon niet. Ze kon het alleen blijven verbergen, zoals ze al haar hele leven had gedaan.

De volgende dag waren Olivier en Arthur niet op school.
Eleonore liep over de speelplaats, iedereen vermeed haar, niemand durfde haar aan te kijken.
Er gingen geruchten de ronde.

Mijn eerste verhaal, wat vinden jullie ervan? Tips zijn altijd welkom! Dit is het eerste deel van een trilogie van kortverhalen waar ik aan bezig ben.

Xxx Leana