Haar geheim

Daniëlla

Eleonore, Eleonore met haar geheim, Eleonore met haar enorme geheim.
Eleonore met haar geheim dat geen geheim meer was.

Eleonore zat alleen in de klas, niemand wilde bij haar in de buurt zitten. Zelfs leerkrachten meden haar.
Ze keek op: prachtige blauwe ogen keken haar aan. Ze keek naar een onbekend gezicht, een nieuw gezicht. Ze wendde haar ogen af, het meisje zou wel weer weggaan als ze zag wie er voor haar zat.
Maar ze ging niet weg, ze stond daar maar. Ze had prachtige ogen, Eleonore kon niet anders dan ze te lezen. Ze kon niet anders dan die prachtige ogen lezen. Ze keken verdrietig, verdrietig en bang, maar toch vriendelijk. Eleonore verdronk in het prachtige blauw, ze vergat waar ze was. Het enige wat nog telde, was het prachtige, heldere blauw.
Plots riep er iemand.
"Ga daar weg! Ga weg van die heks!"
Anke stond in de deuropening, ze liep op hen af.
"Vind je dat leuk, Eleonore, nieuwe leerlingen lastigvallen? Kom, kom bij ons zitten. Hoe heet je eigenlijk?"
"Daniëlla."
"Wel, Daniëlla, kom bij ons zitten in plaats van bij die heks."
"Wat is er dan? Ze ziet er lief uit."
Ze glimlachte, Anke trok haar weg aan haar arm.
Eleonore was weer alleen... uiteindelijk bleef ze altijd alleen achter. Ze focuste op haar boek. Ze probeerde de prachtige ogen uit haar gedachten te zetten, maar ze kon aan niets anders meer denken.

Het was speeltijd, Eleonore zat in de regen. Niemand wilde in haar buurt komen en niemand wilde nat worden. Eleonore was het ondertussen al gewoon.
Er kwam nog iemand in de regen zitten. Eleonore keek voor de tweede keer die dag in prachtige blauwe ogen, prachtige blauwe ogen en de vriendelijkste glimlach.
Ze begonnen te praten. Voor de eerste keer in lange tijd praatte er iemand met Eleonore en voor de eerste keer in een nog veel langere tijd moest Eleonore wel praten om iemand te begrijpen.
Daniëlla vertelde veel, maar het bleef bij school en hobby's. Eleonore voelde dat er iets was, iets waar Daniëlla niet over kon praten. Een enorme last die op haar schouders rustte, die ervoor zorgde dat ze heel de tijd op haar hoede was.
De bel ging, het gesprek was voorbij. Eleonore had nog niet veel gezegd, maar dat vond ze wel oké. Hoe minder ze zei, hoe minder ze fout kon zeggen.

Toen Eleonore na school buitenkwam, stond Daniëlla nog te wachten. Ze glimlachte weer. Ondanks alle pijn in haar ogen glimlachte ze. Eleonore had nog maar zelden zo'n dappere, stralende glimlach gezien. Ze glimlachte terug en Daniëlla's ogen begonnen nog meer te stralen.
"Op wie wacht je?"
"Op jou."
Er rolde bijna een traan over Eleonores gezicht: er had nog nooit iemand op haar gewacht na school.

Enkele weken na hun ontmoeting in de regen kwam Daniëlla mee naar het bos. Kasper wilde haar ook graag ontmoeten. Het klikte wel: drie jongeren die zich volledig anders voelden, nu samen alsof ze eindelijk ergens bij hoorden.
Het begon al te schemeren, Daniëlla schrok en liep snel weg. Het was al veel te laat! De tranen stonden in haar ogen terwijl ze haar fiets pakte en begon te fietsen alsof de duivel zelf achter haar aan zat.

Eleonore stond te wachten bij de fietsen. Normaal was Daniëlla altijd vroeg op school, maar nu was ze in geen velden of wegen te bekennen.
Ze kwam pas aan toen de bel al gegaan was, haar ogen waren rood en ze liep een beetje moeilijk. Ze viel Eleonore in de armen en begon te wenen. Ze moesten naar de les, maar ze bleven als verlamd buiten staan.
De prefect kwam hen halen, Eleonore moest haar agenda afgeven. Hij was er rotsvast van overtuigd dat Eleonore degene was die Daniëlla aan het wenen had gemaakt. Hij sprak op vriendelijke toon tegen Daniëlla en snauwde Eleonore af. Eleonore was het al gewoon, maar Daniëlla kon er niet tegen. Niemand mocht haar beste vriendin zo behandelen!
Uiteindelijk kalmeerde Daniëlla en konden ze rustig naar hun lokaal gaan. Iedereen keek Eleonore vuil aan en ze wierpen blikken vol medelijden naar Daniëlla.
Ze wilden allemaal weten wat er was gebeurd, maar Daniëlla kreeg geen enkel woord over haar lippen. Ze wilde hen ook helemaal niets vertellen, het ging hen niets aan!
Op het einde van de dag, na het laatste lesuur dat eeuwig leek te duren, lukte het haar eindelijk om Eleonore recht in de ogen te kijken. Eleonores gezicht verstarde: dit kon niet waar zijn! Dit mocht niet waar zijn! Daniëlla kon haar tranen niet meer in bedwang houden, ze liet Eleonore haar allergrootste geheim zien. Ze bleef haar aankijken, ze bleef staren en denken en Eleonore bleef kijken, ze bleef kijken en lezen.
Opeens wendde Daniëlla haar blik af. Ze liep weg, ze zou niet nog eens te laat komen.

Deel twee! Ik ben bezig met deel drie, dus een beetje geduld.
Ik hoop dat jullie het al een goed verhaal vonden. Tips zijn altijd welkom!
Lots of love
Leana xxx