Haar geheim

Gabriëlla

Niet te laat komen! Niet nog eens te laat komen!

Daniëlla haalde opgelucht adem toen ze van haar fiets stapte, ze was nog op tijd! Ze liep meteen door naar haar kamer en keek zoals altijd naar de deur over de hare. De deur met een kamer waarin de tijd voor altijd stilstaat. Dan ging ze naar de keuken. Haar mama keek haar bedroefd aan. Er was zoveel pijn te zien in haar ogen.

"Doe dit nooit meer, Daniëlla, alsjeblieft!" Ze huilde, ze was bang. Zo ongelooflijk bang voor het lot van haar dochter.

Eleonore durfde voor de eerste keer ooit niet naar huis, voor de eerste keer ooit was ze bang voor wat er zou gebeuren als ze thuis aan zou komen. Ze bleef daar maar staan: verdoofd, verlamd, als een ijskoud standbeeld. Mensen liepen tegen haar aan, fietsen botsten door haar. Ze stond als een betonnen blok in het midden van de weg. Uiteindelijk moest ze wel vertrekken, ze moest wel naar huis gaan. Maar 'naar huis gaan' leek haar op dit moment het meest afschuwelijke om te doen.

Een nieuwe dag brak aan en Eleonore durfde Daniëlla amper aan te kijken. Welke pijn was er nog meer te zien in haar ogen? Welke afschuwelijke dingen had ze nog meer moeten doorstaan? Ze dacht terug aan Arthur en Olivier en ze ontweek Daniëlla.

Ook zij vermeed Eleonores blik. Wat dacht ze nu wel niet van haar? Hoe kon ze haar ooit nog op een andere manier bekijken? Hoe kon ze ooit nog iets anders zien dan die verschrikkelijke beelden?

Dagen verstreken en hun vriendschap werd stilaan minder hecht, net nu ze elkaar het hardst nodig hadden. Ze werden beide weer die meisjes die ergens in een hoekje alleen op de speelplaats stonden. Ze vermeden elkaar omdat ze bang waren de conversatie met elkaar aan te gaan. Opeens waren ze bang om zichzelf te zijn bij elkaar. Iedereen merkte het, maar niemand zei iets. Langzaamaan werd Daniëlla opgenomen in de groep en werd Eleonore weer verwaarloosd en weggepest.

Kasper stond aan de schoolpoort. Hij had de meisjes al een lange tijd niet gezien en zeker niet samen...

Eleonore zag hem staan en verstijfde, nu zouden de vragen komen... ze was er niet klaar voor. Kasper zag haar zo subtiel mogelijk terug binnenglippen.

Voor Daniëlla was het echter al te laat. Ze keken elkaar recht in de ogen. Ook Daniëlla verstijfde, maar toen liep ze toch langzaam naar hem toe. Haar nieuwsgierigheid won van haar angst. Ze keken elkaar heel de tijd aan, hun ogen losten geen moment.

Ze stonden daar maar te praten, ieder aan een kant van het hek. Na een tijdje kwam Eleonore toch ook.

Ze pakten hun fietsen en vertrokken naar het bos. Dezelfde weg als altijd, maar nu met een heel andere sfeer in de lucht hangend.

Na de vrij stille rit gingen ze naar het riviertje, hun riviertje. Ze begonnen met een oppervlakkig gesprek, onderwerpen zoals school en het weer kwamen aan bod.

Eleonore en Daniëlla keken elkaar voorzichtig en een beetje stiekem aan, alsof ze bang waren voor elkaars ogen. Bang om elkaar echt aan te kijken.

Kasper zat er ongemakkelijk bij. Er was iets tussen die twee, iets groots, iets allesomvattends, maar wat?

Daniëlla brak, ze viel snikkend in Eleonores armen. Ook bij Eleonore kwamen de tranen. Kasper hoorde duizenden "sorry's" door de lucht vliegen. Hij aanschouwde slechts dit tafereel.

Dan werd het weer stil en rustig. Kasper keek hen vragend aan. Er moest wel een verhaal volgen nu...

Daniëlla liet haar blauwe plekken zien. Ze zei één zin: "Ik mag niet te laat komen." en toen wendde ze haar blik naar de grond.

"Hij slaat haar.", legde Eleonore uit. "Haar vader slaat haar als ze te laat komt."

"Stiefvader", verbeterde Daniëlla.

Kaspers ogen werden groot.

Daniëlla vervolgde: "Ze was ook te laat. Het heeft haar haar leven gekost." Ze begon te wenen.

"Daniëlla, wie?! Wie was er te laat?"

Eleonore en Kasper keken elkaar angstig aan.

"Ze was elf, ze was nog zo jong. Mama was er kapot van. Hij denkt dat hij haar zo beschermt. Als ik maar op tijd thuis ben, dan kan er mij niets overkomen. Dan moet ze zich niet zo ongerust maken. Het helpt niet, maar dat kan hem niet schelen. Zij zal altijd bang blijven en hij zal nooit stoppen. We waren ooit een gelukkig gezin, met vieren. Papa was al lang weg, we hebben hem nooit echt gekend. Zij toch zeker niet. Ik een beetje, zij niet. Gabriëlla niet. Ze was te jong, veel te jong. Ik weet niet hoe het is gebeurd. De ene dag was ze er, de volgende niet meer. Ze heeft nooit iemand iets misdaan. Ze was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Ze was te laat. Ze kon nooit ontsnappen. Ze was onschuldig, maar ze was daar. Ze had geen schijn van kans. Ze schreeuwde en toen viel ze neer. Levensloos.

Een jongen heeft alles gezien, het was de vader van zijn beste vriend. Die man heeft haar vermoord. Hij heeft mijn lieve, kleine, onschuldige zusje vermoord. Hij heeft Gabriëlla van me afgepakt. Ik haat hem!"

Daniëlla was klaar. Ze had alles verteld. Ze zakte ineen.

Ze staarden elkaar aan, tranen liepen over hun wangen. Ze zaten daar maar, aaneengekluisterd, in stilte. Een zware stilte met af en toe een snik.

Geen geheimen meer. Die tijd was eindelijk voorbij. Die last viel eindelijk weg. Geen geheimen meer, nooit meer.

Hier is dan eindelijk het laatste deel! Sorry voor het lange wachten, maar er waren wat hindernissen. Ook was er iemands mening die ik eerst absoluut wilde hebben voordat ik dit deel ging publiceren. Maar nu is het er dus... Een oprechte dankjewel aan de mensen die zijn blijven wachten en die nu de drie delen hebben gelezen! I love you! Ik ben heel benieuwd naar jullie mening!
Lots of love
Leana