kidnapped Ft Why Don't We (Voltooid)

h13

Ik weet het nog goed, het moment dat iedereen me recht in mijn ogen aankeken, ik weet het nog precies. Ik voel de ogen opnieuw in mijn ogen branden terwijl er niemand mij aan kijkt op het moment. Dat is geen eens mogelijk want ik zit alleen opgesloten in een kamer, een kamer die ik nog nooit gezien heb, maar de kamer is een keer niet donker. In tegen deel daarvan, de kamer ziet er kleurrijk uit en zeer fancy. Overal door de kamer hangen rozen aan de muren en het behang is pastel roze aan twee kanten en aan de andere twee kanten baby blauw. Waarom ben ik ineens in zo'n leuke kamer? Hebben de jongens zich bedacht? Kom ik weer in een val kuil? Wat the fuck is er met mijn leven aan de hand?!

Ik merk dat ik niet eens vast zit aan de stoel, ik zit nergens aan vast. Er staat een tweepersoons bed op de kamer en ik besluit er naar toe te lopen, ik moet toch echt wel even testen hoe zacht dit bed is. Ik ga op het bed liggen en voel hoe mijn ogen voorzichtig en langzaam beginnen te sluiten. Ik besluit weer te gaan zitten want ik kan en mag niet in slaap vallen. Ik hoor vage voetstappen over de gangen lopen en besluit terug te gaan staan en naar de stoel te gaan lopen. De voetstappen worden hoorbaarder en hoorbaarder dus ik besluit mijn passen te verzachten terwijl ik zo zacht mogelijk probeer te ademen. Zometeen doe ik weer alles helemaal fout en dat kan ik er even niet bij hebben. Alles ging even goed, hopen dat het ook nog zo kan blijven, voor altijd!

Ik ga zitten op de stoel, en nog net voordat ik mijn ogen kon knipperen hoor ik de deur open gaan, lucky... Het is Jack die binnen komt. Zometeen krijg ik weer een preek of gaat ie klappen. Ik hou mijn adem nog stiller en zachter in dan dat ik al deed. Ik ben doodsbang.

"Jade?" Ik hoor Jack. De zachte kalmte in zijn stem maakt mij rustig. Maar de vraag is, waarom? Kan ik nu iets zeggen? Ga ik iets fout doen? Heb ik juist iets goeds gedaan? Wat is er aan de hand? Kan iemandm ijn leven op een rijtje neer zetten en het me rustig uitleggen?

''Je hebt helemaal niks fouts gedaan! Ik kom hier om een knuffel te geven. Verder wil ik proberen zo goed mogelijk  voor je te zorgen. Ik weet dat het hier niet altijd even leuk is geweest maar kun je ons niet een tweede kans geven? We houden van je.'' Waarom geloof ik zijn woorden? Ik geloof het, en dat is het ergste nog. Of dit is een grote val of hij is serieus. Helaas ken ik de boys nog niet goed genoeg om te weten wanneer ze serieus zijn en wanneer niet. Maar als Jack nu serieus is weet ik dat ik me geen zorgen moet maken en dat het allemaal goed komt. Ga ik de woorden van Jack geloven? 
Ik besluit zachtjes op te staan en rustig naar Jack toe te lopen en hem een knuffel te geven. Ik sla mijn armen rondom zijn middel en ik voel hoe we intiem worden. Niet dat we meteen zodanig intiem worden maar ik voel een connectie. Ik voel me veilig? 

Ik hoor hoe ons moment verstoord word en dat Daniel binnen komt lopen. Ik zie geen uitdrukking aan zijn gezicht. Wat is er ineens aan de hand? 

''Ja uhm... Jade... We uhh... We willen onze excuses aanbieden voor wat we je hebben aangedaan. Een sorry zal niks helpen dat weten wij ook maar kunnen we misschien je vertrouwen terug winnen"