The VampireHunter's Mate [On Hold]

Hoofdstuk 1 ~ De Vampierenjager

Highest Rankings:
#88 Fantasy /3.6k
#96 Romance /2.6k
#62 Vampire /1.7k
#127 Avontuur /3.3k
#71 Mysterie /1.8k

***

Een lichtflits...

Gedonder...

Het geluid van de regen...

Onregelmatige ademhalingen...

Mijn eenheid had het vannacht moeilijk.
De normaal volle maan was verscholen achter donkere wolken en een koele bries speelde met mijn haren die ik samen had gebonden in een paardenstaart.

Bewegen met natte kleren was moeilijker. De bliksemflitsen konden onze positie verraden en de scherende wind kon onze geur meedragen.
  Verdomme. Niks zat mee vannacht. Alleen het geluid van de regen was een pluspuntje.

Ik hoorde de onregelmatige rasperige ademhalingen van mijn teamleden.
  Wanneer we terug op de basis zouden zijn zou ik ze goed belonen. Dit waren niet de ideale omstandigheden voor hun eerste missie.
Mijn groep bestond maar uit zo'n vijf man. Ik, een andere ervaren vampierjager en dan had je nog drie nieuwe rekruten. Ik hoopte dat dit voor hen goed zou uitdraaien.

De geur van dennenbomen en omgespitte aarde vulde mijn neus. De bomen zagen eruit als dunne donkere staafjes en de bladeren wiegden mee op het ritme van de wind. En bijna heel het bos was gehuld in de schaduwen.

Ze hadden gezegd dat ons doelwit zich alleen, midden in het bos bevond. Dit zou dus snel moeten gaan. We wisten niet wat er hier nog allemaal rondliep.
Ik hield mijn kruisboog steviger vast en liep gebukt verder naar voren. Mijn eenheid volgde me.

De pijlen van de kruisbogen die we bij hadden waren gemaakt van eikenhout. Het zou ons doel genoeg vertragen om een dolk in het hart te steken en dan het hoofd eraf te snijden.
Ons doel? Vampieren.
Vampieren bestaan echt en zijn werkelijk de monsters die ze in griezelverhalen beschrijven. Ze hebben geen ziel. Hebben geen goedheid in zich. Ze drijven alleen voort op hun bloedlust. Het maakte me woedend dat die monsters zich nog durfden te vertonen als mensen.

Een tak knapte en ik sprong bijna een meter in de lucht. Vlug keek ik om me heen.
  Ik zag mijn teamleden niet omdat het te donker was om ook maar iets te zien dat zich verder bevond dan een paar meter, maar ik wist dat het een nieuwe rekruut was.
Stomme fout! Eén kleine misstap en dit kon verkeerd aflopen! De frustratie stak de kop op.

Ik zou ze later wel een uitbrander geven. Nu waren we te dicht bij ons doel.
Ik vertraagde mijn passen en probeerde nog geluidlozer te sluipen. Niemand van ons durfde nog een geluid te maken of zelfs maar te ademen.

Met één hand tastte ik naar mijn heup. Mijn dolk en houten staak hingen er nog aan.
Ik had maar één houten pijl en omdat geen mens snel genoeg zou zijn om het te herladen, moest ik het dan afmaken met de blote hand.

De donder barstte open boven onze hoofden en het leek harder te regenen waardoor ons zicht nog meer werd belemmerd.
Dáár.
Vijf meter verderop stond een houten hutje. Het was niet zo groot en zag er vervallen uit. Rookslierten kringelden naar boven uit de schoorsteen en kaarslicht scheen achter de bedampte ruiten. Op het dak groeiden verschillende soorten mos waar grote waterdruppels vanaf drupten en de groene klimop begon al via de muren omhoog te groeien.