life unexpected

Κεφάλαιο 3

Κωνσταντίνος- «Αν είσαι εδώ για να μου πεις να κάνω δωρεά σε κανένα φιλανθρωπικό κέντρο να κάνεις στροφή 360 μοιρών, να ανοίξεις τη πόρτα και να μου αδειάσεις τη γωνιά, όπως το λέτε και στη γλώσσα σας.»

Η κοπέλα εκείνη τη στιγμή κόμπιασε δεν ήξερε τι να πει. Φοβόταν! Έτσι όπως τον έβλεπε, νευριασμένο, καθόλου φιλικό και αναιδή! Αφού χώριζε τους ανθρώπους σε κατηγορίες...Δεν της άρεσε αυτό και για να μην ξεσπάσει πάνω του και αρχίσει καυγάς, σκέφτηκε κάτι καλό έτσι ώστε να την κάνει να χαμογελάσει αδύναμα και να μπορέσει να συνεχίσει αυτό που ήθελε...

??- «Γεια σου και σε εσένα!...(του απάντησε στον ενικό, σταμάτησε για λίγο και συνέχισε) Δεν ήρθα για καμία δωρεά, ο λόγος που ήρθα ως εδώ είναι άλλος...Είσαι ο Κωνσταντίνος Αποστόλου?»

Εκείνος έβηξε και είπε ένα ξερό «Ναι»

????- Το όνομά μου είναι Ελπίδα. Είμαι η κόρη σου!

Για λίγα λεπτά επικρατούσε σιγή στο γραφείο. Ο Κωνσταντίνος όταν άκουσε τα λόγια της Ελπίδας, έμεινε να κοιτάει λίγο τα χαρτιά του για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει τι του είπε η ''μικρή''. Έπειτα άρχισε να γελάει ειρωνικά, αφού ήταν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν γινόταν να του συμβεί αφού πάντα πρόσεχε. Τότε όμως όταν αντιλήφθηκε ότι το κορίτσι που στεκόταν απέναντί του το εννοούσε, το γέλιο του κόπηκε απότομα. Σηκώθηκε ορμητκά από τη καρέκλα του γραφείου του, πήγε κοντά στην Ελπίδα με φόρα, την έπιασε από το πάνω μέρος του χεριού της (μπράτσο) και την κοίταξε στα μάτια λέγοντάς της νευριασμένος...

Κωνσταντίνος- «Μικρή κόφτο τώρα όλο αυτό, γιατί δεν είναι καθόλου αστείο. Δεν μπορείς να παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων!»

Τότε η Ελπίδα προσπάθησε να ξεφύγει από εκείνον γιατί είχε θυμώσει μαζί του πολύ.

Ελπίδα- «Άσε με, με πονάς.»

Όμως εκείνος δε την άφησε. Όταν πήγε να ξεφύγει ο Κωνσταντίνος την τράβηξε πάλι πίσω...

Κωνσταντίνος- «Δεν θα ξεφύγεις έτσι εύκολα. Θέλω εξηγήσεις. Ποιος σε έβαλε να κάνεις αυτή τη φάρσα? Θέλω το όνομά του τώρα!»

Ελπίδα- «Δεν είναι αστείο αλλά η αλήθεια! Δεν παίζω με κανενός τη ζωή, αντιθέτως κάποιοι άλλοι σαν και εσένα παίζουν με τις ζωές άλλων. Αλλά φυσικά τι περίμενα; Ότι θα μάθεις την αλήθεια και θα με αγκαλιάσεις; Έκανα μεγάλο λάθος! Τι να περιμένω από τους ανθρώπους που με παράτησαν; Στοργική αγάπη; Που δεν είχα ποτέ στη ζωή μου. Μια αγκαλιά από τους γονείς μου, βιολογικούς και μη; Που πάλι ποτέ μου δεν είχα. Πάντα ήθελα κάπου να χωρέσω και εγώ αλλά κανείς δεν με ήθελε...Ε λοιπόν όχι! Δεν ήρθα εδώ να σου πω ότι είμαι κόρη σου για να με πάρεις κοντά σου και να γίνουμε μια καλή και αγαπημένη οικογένεια. Ήρθα εδώ να σου πω ότι είμαι κόρη σου για να υπογράψεις ένα χαρτί, για να μπορέσω να πάρω χειραφέτηση από τη θετή οικογένειά μου, που καλά καλά δεν ξέρουν ότι υπάρχω και ζω μαζί τους. Με λίγα λόγια να πάρω τη ζωή στα χέρια μου!»