Μια αλλόκοτη ιστορία #GR contest (#JJASC19) #TYS 2019

🖤 1

Πολλές φορές μου αρέσει να σας παρατηρώ. Για μένα είστε κάτι σαν διασκέδαση μα μερικές φορές με εκπλήσσεστε. Κανείς σας δεν ξέρει πως υπάρχω. Θα μπορούσατε να με αποκάλεσε τε με όποιο όνομα θέλετε. Δεν με ενδιαφέρει. Μου αρέσει να σας φτάνω στα όρια σας. Δεν είμαι ούτε δαίμονας μα ούτε και κάτι καλό αν θέλετε μπορείτε να σκεφτείτε πως είμαι παιχνιδιαρικο η ζαβολιάρικο πλασμα. Θέλω να σας βάζω σε πειρασμό να ανακαλύπτω μέχρι που φτάνετε.βρισκομαι παντού.Το τελευταίο καιρό παρατηρώ δύο ανθρώπους. Και οι δύο με έλκουν το ίδιο ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Ένα κορίτσι και ένας άνδρας. Το κορίτσι είναι γύρω στα 19 αθώα γλυκιά ξανθιά χαρούμενη και γελαστή. Βέβαια έχει τραβήξει αρκετά στη ζωή της μα δεν το βάζει κάτω. Ο άνδρας είναι γύρω στα 30 πολύ κλειστός σαν άνθρωπος αγελαστος μαύρα μαλλιά σκοτεινό βάθη βλέμμα. Έχει και κείνος πολλά προβλήματα και δεν εμπιστεύεται κανέναν.. Μένουν κοντά ο ένας στον άλλον. Όταν η ματιά τους συναντιέται νιώθουν έλξη μα και ένα ψυχρό αέρα να τους τυλίγει. Ανταλλάσουν ένα παγωμένο γειά. Πως θα σας φαινόταν να ασχοληθώ μαζί τους; Μμμμμμμ.. νομίζω πως θα το κάνω. Ξέρω πως τους αρέσει ένα συγκεκριμένο μέρος. Όλοι στη πόλη το αποφεύγουν γιατί λένε πως είναι στοιχειωμένο. Είναι ένα τεράστιο αρχοντικό. Έχει διαλυθεί με τα χρόνια τη βροχή μα αν το κοιτάξεις μένεις έκπληκτος απ τον αέρα που αποπνέει. Σε πολλά σημεία δεν έχει πατήσει άνθρωπος από φόβο για το τι θα βρει η τι θα ξυπνήσει με το πέρασμα του. Άλλοι λένε πωςέχει φαντάσματα αλλοι ψυχές άλλοι θεωρούν πως υπάρχουν ν δαίμονες η και ο ίδιος ο θάνατος. Στο κορίτσι άρεσει πολύ η βεράντα του. Σε κεινον απλά να περνά και να κάθεται στα τεράστια μαρμάρινα σκαλιά. Και οι δύο τους ποτέ τους δεν έδωσαν σημασία στις φήμες που ακούγονταν. Παρ όλα αυτά ποτέ τους δεν συναντήθηκαν εκεί. Υπήρχαν στιγμές που και οι δύο τους βρίσκονταν στο ίδιο μέρος μα δεν το ήξεραν.Μμμμμμμμ......και οι δύο θέλουν να κάνουν μια απογευματινή βόλτα στο αγαπημένο τους μερος. Τι περίεργο και γω κάθομαι αυτη τη στιγμή στη στέγη του αρχοντικού. Νομίζω πως έρχεται εκείνη με το αργό μα δυνατό της βήμα. Ναι εκείνη είναι. Τα μαλλιά της είναι τόσο μακριά γυαλίζουν στο φως του ήλιου καθώς δύει. Έφτασε. Προσπερνά της μεγάλη ξύλινη πόρτα και κατευθύνεται προς την μεγάλη βεράντα. Σκαρφαλώνει στα μαρμάρινα χωρίσματα και κάθεται κάτω απ το υπέροχα άγριο αναρριχόμενο. Νομίζω πως βλέπω και κεινον να πλησιάζει. Το κεφάλι χαμηλά πάντα σκεφτικός και  αγελαστος σχεδόν θυμωμένος. Κοιτάζει για λίγο τα σκαλιά μα για κοίτα! δεν θέλει να καθησει εκεί. Στέκεται και κοιτάζει επίμονα το χώρο γύρω του. Νομίζω πως ηρθε η ώρα για ένα αναπάντεχο παιχνίδι. Κάτι μου λέει πως θα διασκεδάσω πολλή μαζί τους. Ο ήλιος στέλνει την τελευταία του ακτίνα πρώτου κρυφτεί πίσω απ το μεγάλο βουνό. Μμμμμμμμ.... ήρθε η ώρα..........