Dode man op het strand

Nu lig ik hier, op het warme zand. De inspecteur staat boven mijn lichaam, "Ja, die is dood." Ik denk hetzelfde, maar toch voel ik het nog, het warme zand. De stem van mijn man weerkaatst "Gregory, Gregory, Gregory." Iedere keer als hij het roept wordt het luider, tot hij uiteindelijk losbreekt van de bewakingsagent en tot bij mij loopt. Ik voel zijn koude handen op mijn wangen. Ze rukken hem los en halen de lijkenzak. Het rits geluid overheerst zijn stem. Ik voel de brancard onder mij schuiven en me opheffen. Het silhouet van twee grote mannen schijnt door de witte zak heen. Zo zwaar weeg ik toch niet, denk ik. Ze schuiven mij in een lange wagen. Ik hoor de twee mannen praten over mij, "wel een knappe man" zegt de ene, "de dood zou hem toch hebben bereikt, vroeg of laat" antwoord de ander. Dat laatste was waar. Niet veel mensen in Tesonter zagen mij graag passeren, maar mij dood willen leek een brug te ver. Ik voel dat de wagen op een zandpad rijd. De motor valt uit, de deuren gaan open en slaan toe, de kofferdeuren gaan op en ze schuiven mij eruit. "Goeiemorgen Jeanne" zeggen ze. Jeanne was getrouwd met Filip, de lijkschouwer, wel een toffe madam, geen toffe man. "Breng hem maar naar achteren" zegt ze alsof het niets is. Ik ben tenslotte toch maar de zoveelste. "Hallo Filip" klinkt het. Filip begroet hem en wijst waar ze me moeten neerleggen en voor hij de zak open rits zijn de twee mannen al weg. Filip trekt bloed, checkt voor blauwe plekken of interne bloedingen en onderzoekt mijn ledematen. Ik zal niet uitleggen hoe hij tewerk gaat bij dat laatste, maar het is niet prettig. Hij draait me om, omdat ook mijn rug onderzocht moet worden. "Een brandmerk?" hoor ik hem zeggen. Helemaal vergeten, het brandmerk van The Purple Flies, een sekte waar ik me bij aansloot. Ik hoor zijn toetsenbord typen en hoor hem naar achter deinzen. Ik zit recht.