Bölüm 4 'Yabancı'
Aydınlığın yerini yavaş yavaş karanlığa bıraktığı bu araf ta, gecenin çökmeye başladığı gök yüzünden dökülen kar tânelerinden biri kan lekeleri ile dolu avcuma konduğunda titreyen elimin içinde derin kesikler olduğunu fark ettim. Başımı kaldırıp etrafa korku dolu bakışlar ile baktım. Gece karanlığında yeşil olan ağaçların kar ve sisle kaplı olduğunu gördüm. Etrafa sis çökmüştü, dağılmış saçlarım yüzümün bir kısmını kapatıyordu. Ağaçların arasından bir ses duydum.
"Adeline!"
Bu tok ses kalbimden geliyormuş gibi yakın, bir o kadarda uzaktan geliyormuş gibi boğuktu.
"Adeline!" 'işte yine o ses' dedim kendi kendime.
Şimdi daha da yakından gelen bu ses, esen rüzgar ile birlikte daha da üşütmüştü beni.
"Baba!"
Bu onun sesi olamazdı değil mi?
Etrafımda döndüm, "Babaaaaa!" diye tekrar ettim.
O buradaydı, hissediyordum.
Vücudum titriyordu ama kalbimin hızlı atması ile içime dolan sıcaklık ateşimin çıkmasına neden oluyordu. Daha da üşümeye başlamıştım, içim titriyordu. Sanki onun ölüm haberini aldığım günkü gibiydi.
Onu bulmalıydım...
Ağaçların arasından gücümün yettiği kadarıyla koşmaya başladım.
"Baba!"
İnatçı dalgalar kıyıya sertçe çarpıyordu, yoksa dalgalarda babama benim kadar kızgın mıydı?
Biraz daha koştuktan sonra dalgaların sesini daha da net duyabiliyordum. Babamı itip "neden bizden gittin?" diye bağırmak isterken dalgalar sanki benim yerime yapıyor gibiydi. Rüzgar arttıkça dalgalar hızlanıyordu. Uçurumun kenarındaydım.
...
Rüzgar sertliğini koruyordu,
"Adeline."
bu sefer tok ve yakından gelen ses içime işlemişti. Hızla sağ tarafıma baktığımda babam benim gibi uçurumun kenarında dalgaların sinirli sesini dinliyordu.
"Baba!"
kızarık gözlerim ile okyanus mavisi gözlerine baktım. Tek bir adım atıp onu izledim, sadece bakıyordu.
"Özledim baba, neredesin?"
Duygusuzca suratıma bakmaya devam etti.
"Sakın korkma baba, bulacağım seni, söz."
Ve işte o an boğazım acıyana kadar tiz bir çığlık attım. Babam kendi sinirli ve inatçı dalgalara bırakmıştı. Kaskatı kesilmiştim, ağlayamıyordum bile.
...
Gözlerimi açtığımda yanaklarından kayan su damlacıkları yastığıma sinmişti, terden suratıma yapışmış saçlarımı elimin tersi ile kulağımın arkasına ittim ve derin bi' nefes aldım. Yatakta doğruldum. Tek istediğim babama sarılıp saatlerce ağlamaktı.
Ama.. O ölmüştü.
Kim bilir, belki de...
-Öznur Yıldırım. 🌺
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dünya'nın Ötesinde
Ficțiune științifico-fantasticăBen Adeline; 17 yaşında hiç bir şeyden haberi olmayan o küçük kız...Bir haber ile çöküş yaşan o kız, Kim bilebilirdi bir gün yanınızda var olan kişiyi bir daha göremiyeceğinizi... Her zaman ansızın bir ölüm vardı bu hayatta ama belki de bu ölüm ben...
