Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ยามทวิราตรีหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปตาม กาลเวลาที่สมควร ร่างบางในชุดฮั่นฝูสีขาวสะอาดตานั้นกำลังเคลื่อนไหว จากท่านอนราบบนพื้นผิวผ้าลินินปูพื้นเตียง เป็นท่านั่งอย่างงัวเงียแทนที่ เด็กหนุ่มที่กำลังงุนงงและง่วงซึมผู้นั้นกำลังขยี้ตาเพื่อให้เปลือกตาของตนนั้นเปิดขึ้น การกระทำนั้นยังคงแสดงอย่างเนิ่นนานก่อนจะหยุดลง
เสียงประตูไม้เนื้อดีที่เกิดการเสียดสีกับพื้นเนื้อหนา เนื่องจากการผลักเข้ามาของผู้มาเยือนผู้หนึ่ง เขาสวมชุดสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ ผมยาวสีขาวสว่างดูแปลกตาถูกมัดรวบไว้ครึ่งหนึ่ง ท่าทีเรียบนิ่งนั้นทำให้ผู้ที่ถูกนัยต์ตาสีอ่อนนั้นจ้องมองมีหรือจะไม่หวาดหวั่น
"ดูเหมือนว่า...จะไม่ใช่ผู้แซ่หงนางนั้นจริงๆ"
แน่นอนว่าเขาไม่ใช่!
เสียงกู่ร้องในใจนั้นดังกึ่งก้องไปทั่วทั้งร่าง หากแต่ว่าเขาไม่สามารถเปล่งมันออกมา ให้เป็นเสียงที่ลอดผ่านริมฝีปากและลำคอ หากเขาทำเช่นนั้นเขาก็ต้องมีข้อแก้ตัวดัๆสักประโยค เพื่อที่จะได้มีทางรอดสำหรับตนเองต่อหน้าชายสูงศักดิ์คนนี้
"มิพูดจาตั้งแต่ลงเกี้ยวมาเลยอย่างนั้นหรือ"
แล้วจะให้ข้าพูดสิใดเล่า! เพ้ย!ยามนี้ข้ามิมีกระจิตกระใจมานั่งตอบคำถาม
"แล้วเจ้ามีนามว่าอะไร"
สุรเสียงนุ่มทุ้มยังคงไล่ยิงคำถามออกมาจากริมฝีปากหนานั้น ราวกับปืนใหญ่ยิงกระหน่ำใส่ข้าศึกเพื่อให้ยอมจำนน ไม่มีแม้แต่ช่องทางที่จะหลีกเลี่ยง คนที่ถูกถามอ้าปากพะงาบ ราวกับปลาที่กำลังจะตายเพราะขาดน้ำ มิอยากจะตอบเพียงใดเขาก็มิอาจจะมิทำสิ่งที่ตนคิดได้ คนตรงหน้ามิใช่คนยศฐาฯธรรมดาเสียด้วยสิ
"ข้ามีนามว่า..."
ปัง!!
ยังมิทันที่เจ้าตัวจะได้เอ่ยปากตอบ เสียงกระแทกประตูเข้ามาอย่างอุกอาจก็เกิดขึ้นขัด ชายวัยหนุ่มคน สวมเกราะอ่อนเดินเข้ามาภายในห้องที่เขาอยู่ พร้อมนั่งคุกเข่าลงเบื้องหน้าชายผมสีพิสุทธิ์ผู้นั้น ทำความเคารพเสียทีหนึ่งก่อนจะกล่าวเรื่องที่น่าตกใจเรื่องหนึ่งขึ้นมา
"เรียนองค์ชาย...แม่นางหง...แม่นางหง"
"มีอะไรก็รีบๆกล่าวแล้วก็รีบไปเสียข้าต้องการ 'เวลาส่วนตัว' กับคนผู้นี้เสียหน่อย"
"ขอรับ!...คือแม่นางหงเสียชีวิตแล้วขอรับ"
เสีย? เสียชีวิต!? ได้อย่างไร!?
ดวงตาสีอำพันของผู้ที่นั่งอยู่บนเตียงเบิกกว้างขึ้น พร้อมทั้งมีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างบอกไม่ถูก เรื่องที่วิญญาณตนนั้นมาบอกเป็นเรื่องจริง!? แต่เป็นไปได้หรือว่าการตายของนางจะเป็นอย่างที่วิญญาณตนนั้นบอกจริงๆ แม้ว่ามันจะจริงไปถึง 4 ส่วนแล้วก็ตามที
"แม่นางคนนั้น...ตายเพราะเกี้ยวที่นางนั่งไปนั้นตกน้ำตอนยามไห้*ใช่หรือไม่"
ทุกคนในที่นี้หันมามองเขาเป็นตาเดียวด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความสงสัย วิตกกังวล และไม่ไว้ใจเขา ชายสูงศักดิ์หันมามองเขา พร้อมย่างสามขุมเขามาใกล้ขึ้น ก่อนจะกล่าวบางอย่างด้วยท่าทีที่น่าขนลุก
"ข้ากับเจ้าคงมีเรื่องให้คุยกัน อีกยาว "
_______________________________________
*亥时辰 (ไห้สือเฉิน หรือ ยามไห้) ช่วงเวลาตั้งแต่ 21.00 - 23.00 น.
YOU ARE READING
天堂魔术师 ลิขิตฟ้า คนทรงสวรรค์
Romanceโม่สุ่ยกว๋อ (墨水果) คนทรงจากผู้งดงามจากเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งแถบป่าไพร กลับขึ้นเกี้ยวผิดเที่ยวกับ หงฝูฉิน (轰芙琴) คนทรงเจ้าผู้โด่งดังแห่งวังหลวง นางเตรียมตัวที่จะถวายการปัดเป่าและทำนายความสำเร็จขององค์รัชทายาทแห่งมังกร แต่ผู้ใดจะรู้ว่าเรื่องเช่นนี้ 'นาง'...
