(Μην την διαβασεται αν ειστε κατω τον 16 )
Μια φορά και ενα καιρό σε ενα μαγεμένο δασος ζούσε η πριγκίπισσα ...
(Not to this book)
Και που λέτε τι έλεγα?
¡¡Ααα ναι !!(ξαφνιασμένη)
Επειδή είμαι σίγουρη πως αναρωτιέστε ...
Είμαι η Jessica αλλά για σας Jess.
Είμαι 23 ετών και είμαι στον τρίτο χρόνων των σπουδών μου .
Σπουδάζω ιατροδικαστής .
Και ναι...μου αρέσει .
Οφείλω να παραδεχτώ πως απο μικρή είχα πάθος με αυτή την δουλειά .
Καθε Σάββατο μετα τις 12 (μεσάνυχτα) καθόμουν στην τηλεωραση και εβλεπα εργα ξερεται αυτα των 18+ .
Wait οχι αυτά ,τα άλλα 18+ με πτώματα και σκοτώμους .
Που δεν έπρεπε να τα βλέπουν τα μικρά παιδιά.
Όταν τελείωναν πήγαινα στο κρεβάτι μου αλλα δεν κοιμόμουν .
Σκεφτόμουν πως θα ήταν αν είχα εδώ μπροστά μου ενα πτώμα θα ήταν ωραιο ή οχι.
Τα έγραφα κιόλας σε κάτι κόλλες και τα εκριβα επειδή η μαμα μου θα θύμωνε εάν τα έβρισκε .
(...)
Ενα μεσημέρι είχαμε για φαγητό κοτόπουλο με πατάτες .
Έφαγα βιαστικά .
Πήρα το πιάτο για να πετάξω τα αποφάγια αλλά...
Δεν τα πέταξα κρατησα τα κόκαλά και τα πήρα στο δωμάτιο μου τα έβαλα σε ενα κουτάκι και καθε νύχτα τα έβλεπα .
Στην αρχή δεν γινόταν κάτι .
Μετα όμως άρχισαν να μοιρίζουν και να λιώνουν.
Δεν φοβήθηκα (!)κάθησα και τα έβλεπα ευχάριστημενη .
Ένιωθα μια ψυχική ηδονή .
Απο τα δυο κόκαλα που μάζευα έγιναν πέντε μετα δεκα μετα είκοσι πέντε ...
Μου είχε γίνει εμμονή .
Τα κόκαλα ζων, μου είχα γίνει εμμονή.
Πειραματίζομουν τα έβαζα σε λεμόνι ειτε σε αλάτι ειτε σε σόδα για να δω πως θα αντιδράσουν.
Ντάξει δεν γινόταν και κάτι το γουάου .
Στο ίντερνετ διάβασα για ενα οξύ .
Τότε άρχιζα να πειραματίζομαι στο γκαράζ που δεν πήγαινε κανείς .
Ήταν πίσω στην αυλή.
