Onu beklemek sanırım bu dünyadaki en zor şeylerden birisi. Başlarda döneceğini sanıyordum. Fakat şimdi umudum kaybolmuş durumda. Önceden herşeyiyle benim olan biri şimdi nasılsın bile diyemediğim bir insana dönüşmüş olması canımı fazlasıyla yakıyor. Evet, ben Gizay hayata dair umutları tükenen biri. 22 yasında olmama rağmen yaşadığım aşk acısı sanırım bi ergenle yarışır.
Önceleri komik gelirdi, bi adama bağlı kalmakta neymiş ? Fakat şu an o olmadan nefes dahi alamayan birine dönüştüm. Onunla bizim fakültede tanıştık oda benim gibi hukuk öğrencisi. Uzaktan bakılınca inek dedirten tiplerden birisiydi. Ama nerden bilebilirdim ki onun benim hayatımın adamı olacağını. Aynı sıniftaydik, ben hayatimda kimsenin olmasını istemiyordum. Çünkü gerçekten zorluklarla mücadele ederek kazandim. Fakat onu her gün görmem bi adım daha yaklastirdi beni ona. Bi gün cesaretlenip yanina oturdum. Bana dönüp 'merhaba' dediğinde kalbim duracak sandim fakat ona cevap vermek zorundaydım ve donup merhaba diyerek karsilik verdim. O gün hiç konusmadik çünkü ders saatimiz azdı ve profesör okulda değildi. Çantamı toplamaya başladığımda arkamdan gelen sesle irkildim. Döndüğümde arkamda Samet in olduğunu farkettim. Bana 'gidiyor musun?' diye sormuştu. Ona yüzümü döndüm ve ' Evet okulda pek arkadaşım olmadigi için sıkıliyorum' dedim.Bana dedi ki:
-Benimde öyle bi sıkıntım var kimseyi tanimiyorum ama seninle arkadaş olabiliriz tabi sende istersen.
-Olabilir, dedim. Aman tanrım ben ne yapiyordum boyle? İlk defa birine karsi bu kadar savunmasizdim. O gün kafeteryada oturup kahve içtik. Biraz kendinden bahsetti. Tek olduğunu ailesiyle görüşmediğini belirtti. Maddi sıkıntilarindan falan da bahsetti. Fakat anlayamadigim tek sey bu kadar uyumlu birinin ailesiyle ne sorunu olabilirdi ki? Bunu ilerleyen zamanlarda öğrenecektim. Bende o gün kendim hakkında birşeylerden bahsettim klasik şeyler tek çocuk zar zor kazanilmis bi üniversite yeni ev ve bulunamayan ev arkadaslarimdan bahsettim ona. Bana sorun olmazsa seninle ev arkadaşı olabiliriz diye söylediğinde ne tepki verecegimi bilememistim oda bunu anlamis olmali ki bana dusunmem için sure verdi. Bu konuşmadan sonra kahve için tesekkur edip daha yerlesemedigim evime doğru yurumeye basladim. Aklimda birsuru soru vardi bu kadar ani olan olaylar beni cidden şok etkisine sokmuştu. Ona ne diyecektim bilmiyordum.
