Prologue

107 4 3
                                    



ผมต้องการสัญชาติไอริช

คิลเลียนยืนนิ่งเป็นก้อนหินเหมือนเพิ่งจ้องตากับเมดูซ่ายามที่มองหน้าคนตรงหน้าไปพร้อมกับประมวลผลอยู่ในหัว มือที่ถือแฟ้มอยู่ไม่ขยับและถ้าหน้าอกเขาไม่เขยื้อนขึ้นลงสภาพของเขาคงไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นเลยสักนิด เขากระพริบตาปริบๆ เมื่อรวบรวมสติได้อีกครั้งก่อนจะถามอีกฝ่าย “ยังไงนะคุณ?”

“ผมว่าคุณได้ยินแล้วนะ” คริสโตเฟอร์ตอบเสียงเรียบ

“ใช่ ผมได้ยิน” ชัดเต็มสองรูหูเลย ก็แหงสิ เขาไม่ได้หูหนวกนี่ “แต่ผมหมายถึงว่าคุณหมายความว่ายังไง”

“ผมก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ” เจ้าตัวเอ่ย “ผมต้องการสัญชาติไอริช”

สาบานให้ฟ้าผ่าเลยว่าเขารู้อยู่เต็มอกดีว่ามันจะต้องดูโง่งี่เง่ามากแน่ๆ ที่จะพูดอะไรออกไปแบบนี้แต่– “แล้ว?”

“แล้วผมก็ต้องการมันอย่างด่วนที่สุด คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม?”

“แล้วจะให้ผมช่วยยังไงเล่า?” ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะขึ้นเสียงใส่อีกคน ดวงตาที่อยู่ใต้กรอบแว่นแทบจะถลนทันทีที่เจ้านายตัวเองพูดจบประโยค

แล้วยังไงน่ะเหรอ?

ยักไหล่– คริสโตเฟอร์ยักไหล่!

จะบ้าตาย อีกฝ่ายทำอย่างกับว่าเขาจะเสกสัญชาติไอริชให้ลอยขึ้นมาในอากาศได้เหมือนเขาเป็นพ่อมดน้อยแฮร์รี่ พอตเตอร์ยังไงอย่างงั้น

“ไม่รู้สิ” คริสโตเฟอร์พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยสักนิด “แต่ถ้าผมไม่ได้ภายในสิ้นเดือนนี้เรามีปัญหาแน่”

คิลเลียนอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดๆ ไปซะเมื่อต้องถามคำถามเดิมอีกครั้งเพราะมันทำให้เขารู้สึกซื่อบื้อเสียเหลือเกิน– แต่ยอมรับเลยว่าตอนนี้เขางงเป็นไก่ตาแตกไปหมดแล้ว “คุณหมายความว่ายังไง?”

(AU CNCM) Dear DublinWhere stories live. Discover now