(AU CNCM) Dear Dublin

Chapter 1

ถึงแม้ว่าจะคุยกันผ่านโทรศัพท์แต่คิลเลียนก็รู้ดีว่าทอมคงทำหน้าเหมือนตัวเองเพิ่งจะเปิดขวดนมบูดที่ถูกลืมและแช่ค้างข้ามปีอยู่ในตู้เย็นแล้วเผลอสูดหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่เมื่อเขาพูดจบ

"นายต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ"

คิลเลียนทำเพียงเบ้ปากใส่คนในโทรศัพท์ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไมในเพราะทำไปอีกฝ่ายก็ไม่เห็นอยู่ดี) เขาจัดแจงลงกลอนประตูบ้านแล้วเดินแบกถุงใส่ของที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเข้าครัวก่อนจะเปิดลิ้นชักและหยิบที่เปิดขวดออกมา "เสียงฉันเหมือนล้อเล่นหรือเปล่าล่ะ?"

คู่สนทนาเงียบไปพักหนึ่ง เดาว่าสีหน้าเหม็นเปรี้ยวของทอมคงยังไม่จางหายไปไหน "แต่นายเกลียดเขาจะตาย"

"เฮ้" เขาแย้งระหว่างที่เอามันฝรั่งและแครอทใส่ช่องใส่ผักในตู้เย็น ไหล่ข้างหนึ่งหนีบโทรศัพท์เอาไว้ข้างหู "อย่าพูดเว่อร์นักสิ ฉันไม่ได้เกลียดเขาสักหน่อย"

และต่อให้ไม่เห็นว่าสีหน้าเหม็นนมบูดหายไปแล้ว– คิลเลียนก็รู้ดีว่านั่นเป็นเพราะมันถูกแทนที่ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเหมือนคิลเลียนเพิ่งบอกอีกฝ่ายว่าวัวมีแปดขาและพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแน่นอน

ทอมทำเพียงแค่นหัวเราะในลำคอเมื่อเขาพูดจบ

โอเค– คิลเลียนยอมรับก็ได้ว่าบางทีเขาก็ไม่ได้ชอบเจ้านายตัวเองนักหรอก– ซึ่งอันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่แค่บางที มันมีหลายเวลาเลยแหละที่คิลเลียนอยากจะเอาแฟ้มในมือปาใส่หน้าคริสโตเฟอร์สักที และถ้าถามว่ามีเวลาไหนบ้าง ก็มีทั้งเวลาที่ชามันเย็นชืดเพราะเจ้าตัวมัวแต่ทำงานและปล่อยมันทิ้งเอาไว้เป็นชั่วโมง เวลาที่ผู้ถือหุ้นทำตัวกวนประสาท เวลาที่อินเทอร์เน็ตที่สำนักงานทำงานช้ายิ่งกว่าตัวสล็อธ เวลาที่กาแฟจากร้านเจ้าประจำเอากาแฟผิดแก้วให้ (โอเค อันนี้จะโทษคริสโตเฟอร์ฝ่ายเดียวก็ไม่ค่อยจะแฟร์ แต่บางทีเขาก็รีบจนไม่มีเวลาเช็กนี่) เวลาที่เรียกเขามาช่วยงานทั้งที่วันนั้นเป็นวันหยุด เวลาที่ฝนตก เวลาที่รถติด เวลาที่ฟิชแอนด์ชิพรสชาติห่วย เวลาที่–