MUTLULUK

keşke...

Hayatımıza ne kadar çok insan
girdi değil mi? Bazıları iyikimiz
olurken bazıları keşkemiz oldu.
Bir çoğuna o kadar çok alıştık ki
hayatımızda bir ağacın dalıi gibi
köklerimize bağ kurdu. Onlarla
beraber büyüdük, onlarla birlikte
yaşama tutunduk. Vazgeçilmez
bir bütün olduk. O kadar çok
tolerans sağladı ki hayatımızda
bizden daha çok yer
kaplamalarına izin verdik. Buna
biz izin verdik. Bizi
kandırmalarına, bizimle
oynamalarına biz izin verdik.
Bizden gitmesin o kadar çok
korktu ki bütün hatalar
görmezden geldik. Ve beklenen gün geldi. Yapraklarını düşüşü gibi usulca
dalımızdan kopup gittiler.
Gidişleri bizden bir çok şeyi
götürdü. Hayallerimizi,
duygularımıizı belki de
geleceğimiz yanında alıip gittiler.
Sonra ne oldu? Ben biliyorum.
Hemen söyleyim. Odana geçtin
ve tüm ışıkları kapattın. Kendini
yalnızlığa mahkum ettin. içinden
ölmek bile geçti de mi? Hıçkıra
hıçkıra ağlamak istedin. Yeter
diye bağırmak istedin. Ama
durdun sonra. Durdurdun
kendini. Çünkü biliyorsun kimse
seni dinlemeyecekti. Sesini
kimseye duyuramadın. Canın
yandı biliyorum. Hissediyorum. Peki soruyorum sana. Değer mi
kendini cezalandirmaya? Evet
çok haklısın, biliyorum. Hiç
ummadiğın insanlar seni yüzüstü
bıraktı. Seni yalnızlığa itti
Peki,bu dünyanın sonu mu? Sen
izin versen hayatın okadar çok
güzelleştirebilecek insanlar var
ki. Sen izin versen o insanlar
hayatına girip sana yardım
edecek. Hayatına girmeme izin
verir misin? Satırlarımın kalbine
dokunmasına izin verir misin? Bir
nebze dahi olsa sana iyi gelmem
dileğiyle.
Hayatında keşkelere yer verme ânın tadını çıkar unutma hersey gelip geçici .
( Unutma burdayım )