Mortal [Dutch Translation]

drie

Ik verzit een beetje in mijn stoel wanneer Dr. Krauss verwachtend naar me staart. Ze heeft haar handen over elkaar gevouwen op het aantekeningen bord dat in haar schoot ligt, een pen tussen haar vingers te vinden. Haar ogen glimmen door haar nieuwsgierigheid, en ik weet dat wat ik haar dan ook ga vertellen haar wereld zal veranderen-voor altijd.

En dus schraap ik mijn keel zachtjes, terwijl ik een beetje verder zak in mijn stoel. "Met alle respect, dokter, maar zou u het erg vinden als we dit gesprek een andere keer zouden voortzetten? Ik ben een beetje moe."

Krauss knippert, voordat ze naar voren leunt om haar aantekeningen bord op het kleine tafeltje voor haar neer te leggen. "Natuurlijk," zegt ze. "Het was gek van me om te denken dat je al in zo'n korte tijd over je vorige leven zou willen vertellen. Ik zal Helen vetellen je terug te brengen naar je kamer."

Ze staat op en loopt naar haar bureau toe, en ik laat een zucht uit van opluchting.

Een paar minuten laten arriveert Helen, en ze glimlacht naar me. "Moe?" Vraagt ze me.

Ik knik, en sta op van mijn stoel. Dr. Krauss knikt naar me. "Ik zal een binnenkort met je praten, Harry. Ga rusten en neem een lekkere maaltijd. Je zal je wel erg overdonderd voelen."

Ik knik, en geef haar een glimlach. "Ja. Wie had gedacht dat teruggebracht worden zo overdonderend was, toch?"

Dr. Krauss lacht zachtjes. "Voor ons alle twee. Vandaag was waarschijnlijk de piek in mijn carrière, geloof het of geloof het niet." Ze haalt het elastiekje uit haar haar met een zucht en een vermoeide glimlach. "Ik heb een drankje nodig."

We nemen kort afscheid en al gauw lopen ik en Helen stilletjes terug door de eeuwige hallen.

"Hoe is het gegaan?" Vraagt Helen, terwijl ze naar me glimlacht.

"Nou," zeg ik. "Ik heb een hoop geleerd."

Ze lacht zachtjes. "Tja. Het is veel om te begrijpen. En het was een erg moeilijk proces. We wisten niet zeker of het allemaal ging werken."

"Hoe lang plande mijn ouders al mijn terugkomst naar het leven?"

"Al heel lang. Eén of twee maanden nadat je kwam te overlijden nam Dr. Krauss contact op met jouw vader, volgens mij."

Ik knik. Mijn brein begint moe te worden van alle informatie die ik krijg. Ik denk dat ik wat eten nodig heb en een dutje.

Ik vertel dat aan Helen en ze knikt, glimlachend, en ze zegt me dat ze me iets zal brengen uit de kantine. Ik bedank haar en ga weer in mijn bed liggen zodra ik in mijn kamer sta. Ik leun naar achteren tegen de zachte kussens en zucht. Ik tel de strepen op het plafond om de tijd te doden totdat Helen terugkomt met eten.

"Ik ben vergeten je dit te laten zien," zegt ze wanneer ik begin te eten. "Geef me de afstandsbediening die ik aan je heb gegeven eens." Ik rek me uit naar mijn nachtkastje en gooi de kleine zilveren afstandsbediening haar kant op. Ze loopt naar de muur tegenover mijn bed en drukt op een knopje, en de muur schuift meteen open om een televisie te laten zien. "Kijk TV, surf op het internet, het kan allemaal. Het kan hier erg saai worden soms, geloof me." Ze gooit de afstandsbediening weer terug naar mij, glimlachend.

"Wow," zeg ik. "Dat is de dunste TV die ik ooit in m'n leven heb gezien."

Helen lacht. "Dat zou ik wel denken, je leven duurt nu pas...vier uur?"

Ik lach zachtjes, terwijl ik me realiseer wat ik zojuist heb gezegd. "Ik bedoelde...dat het de dunste was die ik in mijn...eerste leven heb gezien, denk ik."

Ze knikt, nog steeds met een glimlach. "Oké, ik zal je even alleen laten," zegt ze. "Ontspan, eet, gebruik de TV. Als je iets nodig hebt, druk dan op de rode knop van de afstandsbediening en ik kom meteen."