It Was You

EDITING!!

Venice's Point of View

Waaaaaaa! Ba't hindi ako makahinga ng maayos? Ang sakit na ng katawan ko, parang may nakadantay.

Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata. Ba't puro puti ang nakikita ko? Nasa heaven na ba ako? Inilibot ko ang aking paningin sa silid na ito.

Ayy, Leshe! Nasa kwarto pala ako ni Caren. Nakalimutan ko na nagsleep over pala kami sa kanila.

Dahan dahan kong inalis mga paang nakadantay sa akin. Oo, MGA PAA. Dahil nakadantay ang isang paa ni Caren sa leeg ko. At yung paa ni Ria sa tiyan ko. Mga lapastangan! Kaya pala hindi ako makahinga.

Nung maalis ko na ang mga paa nila, taimtim na tinitigan ko sila. Hanggang ngayon tulo-laway parin sila. Psh. Kadiri! Bwahaha.

Dirediretso na akong pumasok sa banyo. At naligo na. Pagkatapos kong maligo ay naghalungkat ako sa cabinet ni Caren. Meron kaming damit ni Ria sa kanya eh. Kung ano nalang yung una kong mahablot na damit, yun nalang ang isinuot ko. Wala naman kasing uniform sa bagong school namin eh.

At natapos na kong gawin lahat lahat eh, hindi pa rin sila nagigising. Psh. Batugan talaga. Mamaya ko nalang siguro sila gigisingin, 7:00 a.m. palang naman eh. 9:30 a.m. pa ang klase namin.

Dahil wala akong magawa. Suddenly, something came up in my mind. *evil laugh*

Naghalungkat ako sa gamit ni Caren hanggang sa mahanap ko na ang hinahanap ko........Chadaaa! Ang PERMANENT MARKER. >:D

Pumunta na ako sa kinaroroonan ng dalawa na hanggang ngayon ay mahimbing parin ang tulog. Ang una kong biniktima ay si Caren.

Nagsimula na akong i-doodle ang kaniyang pagmumukha. Kinapalan ko rin eyebrows niya. Tapos linagyan ko siya ng salamin. Nagmukha tuloy siyang si Betty La Fea. Wahaha. Pagkatapos ni Caren si Ria naman yung nilagyan ko. Linagyan ko siya ng pabilog na eyebags sa kaniyang mga mata. Nagmistulang panda tuloy ang mukha niya. Tapos linagyan ko siya ng maraming pimples. Wahahaha.

Bigla akong nakaramdam ng gutom kaya itinigil ko na ang pagdo-drawing sa mga mukha nila. Hahahaha. At bago ako tuluyang umalis sa kwarto eh tinignan ko muna sila.

Pffft. Hahahaha! Picturan ko muna kaya sila?

Kaya dali dali ulit akong pumasok at inilabas ko na ang phone ko at kinuhanan na sila. Bwahaha. May pang black-mail na ako sa kanila. >:D

Pagkatapos ko silang picturan ay tuluyan na aking bumaba at dumiretso na sa kitchen at kumain na. Gutom na gutom na talaga ako eh. ^____^V

Kaming tatlo ay magkakaibigan na simula bata pa lang. Magkakasama rin kami hanggang sa paglaki. Magkakaibigan rin kasi ang mga parents namin kaya ganoon. Nagtataka ba kayo kung bakit yung mga kaibigan ko ay naalala ko na? Yun ay dahil.. hindi ko naman talaga sila nakalimutan. Sabi nang doctor ko ay hindi naman talaga nawala lahat ng alaala ko. Yung lang daw malulungkot at nakakasakit ng damdamin ko na mga alaala ang nawala. Kumbaga yung mga happy memories lang yung natira. Pero parang may kulang sa mga happy memories na yon eh. Parang meron pa ako na hindi natatandaan na parte rin ng pagkatao ko.

*cough cough*

Bigla akong nabulunan dahil sa pagkabigla ko nung biglang may sumigaw na nanggagaling sa kwarto.

"WAAAHHHHHH!!! ALEXANDRIA VENICE!!!!" sigaw nilang dalawa. Hala! Nakita na kaya nila? Lagot na! ( =3=)V

Pinabayaan ko na silang dalawa..At nagpatuloy lang sa pagkain. Kailangan ko nang lakas para hindi mapagod ang tenga ko sa kakatalak nilang dalawa mamaya sa akin. Haha.

Pagkatapos kong kumain ay pumunta na ako sa sala at doon nalang sila hinintay.

"Venice your so bad." bungad ni Caren sa akin.

"Huhubels. Ang sama mong friend look at my face. It is now reddish. Para na akong tomato." sabi ni Ria na unti-unting lumuluha na.

Nang pinagmasdan ko sila. Pfft.. HAHAHAHAHAHA. Nangangamatis nga yung pagmumukha nila. Mahirap kasi talagang tanggalin ang permanent marker eh. Bwahahahaha. >:D

"WAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!"

At dahil sa pagtawa ko, pinagbabatukan nila ako. Psh.

"Aray aray! Tama na nga. Tara na umalis na tayo. 9:15 na oh!" sabi ko habang hinihimas ang ulo. Shit. Masama talaga silang inisin. -__-

Pumunta na kami sa garahe nila at kinuha ang kotse. Si Caren nalang daw ang magdadrive.

Habang nagbibiyahe kami ay sobrang tahimik. Marahil ay kinakabahan rin sila sa bago naming school. Hayy..

Pagkapark namin ng kotse ay kaagad na kaming bumaba. At lahat ng mga tao ay tumitingin sa amin. Dahil siguro, ngayon lang nila kami nakita. Yung iba naman nagbubulungan. Psh. Yaan nanga sila.

Napahinto ako bigla kaya napahinto rin ang mga kaibigan ko.

"Oh? Napano ka Ava, ba't bigla bigla ka nalang huminto?" Ria asked me.

"Ah. ahm. Saan na niyan yung building natin?" I asked. Napakamot nalang silang dalawa.

Langya! Sabi dito room 209 kami. E san naman namin ito hahanapin. Ang lawak at ang laki laki kaya nang pesteng school na'to!

"Need help?" My heart skipped a beat ng marinig ko ang napakapamilyar na boses na'yon. Pagkalingon ko'y-

"Ikaw na naman!?" tanong ko. Bigla akong nanghina. Napahawak ako sa ulo ko. Ang sakit sakit ng ulo ko! Parang gustong sumabog nito. At bigla bigla na lamang ay meron akong naririnig sa utak ko na kasing boses ni Kyler.

I will always love you Ava!

I'm just here by your side always.

Don't leave me Ava.. Don't.

Let go of me please.

Masasaktan ka lang.

Anong nangyayari sa'kin!? Ang sakit ng ulo ko

"Ava! Are you okay?" nag-aalalang tinig ni Kyler. Pero di 'ko sya nasagot dahil sobrang sakit talaga ng ulo ko.

The next thing I knew, I am already in Kyler's arm.