De sirenes gaan aan en de ambulance rijd weg. Een andere ambulance staat ook al klaar om andere mensen te helpen die bijv. te veel rook binnen hebben gekregen. Ik kijk Ruben aan, en krijg best een schuld gevoel. 'Wat als er niemand in het huis zat en we toch door hadden gezocht.. Misschien waren we dan wel verbrand.. Dan was het mijn schuld..' denk ik. Ruben word onderzocht door een dokter, maar gelukkig is alles goed met hem. Hij loopt naar me toe. 'Zo de knetter, dat was even schrikken he?' zegt hij. Ik knik. Dan komt Ruben voor me staan. 'Gaat alles wel goed?' vraagt hij. 'Uuhm.. We waren bijna dood dankzij mij..' zeg ik zacht. 'Nee tuurlijk niet! Dat moet je niet denken. Je hebt die vrouw gered. Maar goed dat je niet naar me hebt geluisterd! Dankzij jou hebben we het allemaal overleefd! zegt Ruben op een harde toon. Hij begint me te knuffelen. Er komt een man naar Ruben lopen en zegt :' We moeten nog alles even onderzoeken dus je kan je appartement nog even niet in, maar we zorgen ervoor dat vanavond alles in orde is'. 'Is goed' en Ruben glimlacht. 'Even terrasje pakken?' zegt hij, en hij geeft me een por. 'Jaa, is goed.' zeg ik. En we lopen naar de auto van Ruben, en rijden naar de stad.
Het is mini hoofdstuk, maar het is beter iets dan niets toch? :)
Ik zal proberen meer te plaatsen.
Oja, en als jullie tips hebben voor wat ik kan verbeteren, of wat niet zo goed is dan hoor ik die graag, want er zijn heel veel pro schrijvers ;)
Doegdoeg!!
