Ağlıyodum çünkü sandalye mahkum olçaktim kendimi ne kadar toparlamaya çalışsamda olmuyodu sanki bi ömür ağlıyaçaktim.Yınede toparlamaliydim bü yüzden elimi yüzümü soğuk suyla yikadim ama yinede göz yaşlari durmuyodu kendimi toparladim tekrar ödevlerimi yapip yatağima yattim.Sabah olmuştu ama bende bi gariplik vardi sanki ve farkettim ayyaklarimi hissetmiyodum.Bu güzel sabah hayatımın en kötü sabahı olmuştu birden.Ben ağlamaya başliyinca annem yanima gelerek ağlamaya başladi annem gil birgün bünun olcani bildi için sandalye önceden hazirmiş .Okula gitmek istemiyodum ama gitmeliydim okul üstlerimi giynerek gittim ilk şaşıran buse ve berra arkadaşlarim oldu sonra siniftaki arkadaşlarim bazilari benle dalga geçiyodu ama ben dayandim tenefüs olmuştu ben dışarda dolaşmak istedim kadriye ve izelden yardim istedim ama onlar beni merdivenden düsürdüler ve kafam kana maya başlamışdı kadriye ve izel ordan kaçmışlardi öğretmenlerim ne yapacanı bilemedi ambulasi aramişlardi ama artik çok geçti serra ölmüştü sinif arkadaşlari ağlamaya başliyor serra yı görünce o kanlar içinde ambulanslar götürüyör serrayı ama ne fayda sonunda okula ve ailesine o kötü haber gelmişti sinif arkadaşlari artik bişey yapasi gelmiyor.Aileside göz yaşlarini tutamiyordu.Serra ölmüş olabilir ama
biz daha yaşıyoruz ve hayatimizdaki yalanci sence kim ? size soru son....
