"Seni sinirlendirecek bir şey yaptıyasam özür dilerim."
"Özür dileme. Senin şu yarı buz ve yarı her neyse olan çocuk ile aranızda ne var?"
"Ne demek istiyorsun? Biz sadece arkadaşız. Hem bu seni neden ilgilendiriyor?"
Bakugou, aklını kullanmaya çalıştı, her zaman ki gibi(!) Gerçekten bu onu neden ilgilendiriyordu? O ikisi umurunda bile değilken, bu soru ağzından çıkıvermişti bile. Fazla değişmişti, her şey değişti.
"Kacchan... Bana bakar mısın?"
Midoriya elini, Bakugou'nun omzuna koydu ve onun dikkatini çekebilmişti.
"Bir sorun mu var? Eğer söylersen birlikte çözebiliriz."
"Çek elini."
Şaşkınlıkla elini yavaşca kendine doğru çekti.
"Aptalca bir soru olduğunun farkındayım. Hiç sormadım say."
Bakugou, hiç bozmadan soğukkanlılığını korkuyordu. Belki hep bu yüzden kaybediyor ve yanılıyordu.
O arada Todoroki ve Kirishima diğer yoldan devam ediyorlardı.
"Sence de o ikisini yalnız bırakmamız doğru oldu mu?"
"Evet, yani ikisinin de konuşmaya ihtiyacı vardı. İçlerinde tuttukları şeyi birbirlerine söylerlerse rahatlarlar, sanırım..."
1-2 patlama sesi duydular ve akıllarına direkt Bakugou ve Midoriya geldi. Belki de ikisini yalnız bırakmak iyi bir fikir değildi. Dumanın geldiği yöne doğru ilerlediler.
Oraya vardıklarında ikisininde yerde birbirine girdiklerine şahit oldular.
Bakugou midoriya'nın üstüne çıkmış bir şekilde bağırıp çağırıyordu. Midoriya ise gözlerinde ki korku ile özür dilemeye devam ediyordu.
Kirishima onları ayırmak için yanlarına gitti ve Bakugou'nun kollarından tutarak sakin olmasını söylüyordu.
Ne olmuş olabilirdi ki bu kadar sinirlenebilmişti. Aslında çok kolay sinirlenen birisi olduğu doğru fakat bu sefer fazla öfkeli gözüküyordu.
Todoroki, Midoriya'yı ayağa kaldırdı ve yanağında ki yara izini elledi.
"İyi misin? Yanağın sıyrılmış."
"E-evet iyiyim. Acımıyor zaten."
Kafasını hafif kaldırdıktan sonra Bakugou'ya göz ucuyla baktı. Kirishima onu sakinleştirmeye çalışıyordu.
