Doğrusu iyi yanımı kaybettim. Geri kazanmaya çalışmaya yeltenme gibi bir duruma kalkınacağımı da düşünüyor gibi değilim. Bunca zaman kendim hariç her varlığın yüzünde tek bir gülümseme oluşması için elimden geleni yaptım. O zaman içerisinde kendimi unuttum. Mutluluğumu unuttum. Kendimi kendimde bitirdim. Hayatımı başkalarına, sevdiklerimin mutluluğuna onların tebessümlerine adadım. İyi insanlar varlar mı bir yerlerde? Ya da iyi insan yok mu? Yoklar gibi... Sadece iyi kararlar var gibi. Tüm olasılıklara bakılırsa öyle görünüyor aslında. Doğrularımın götürdüğü yanlışlar ile sürükleniyorum sanki. İçimi koca bir karamsarlık kaplamaya başladı. Birazda bencil olmaya başladım gibi. Atılan her adım, verilen her karar sonunda, ya kendi dünyana kavuşuyorsun ya da kurduğun o dünyayı yıkıyorsun. Etrafına mutluluk saçarken içinde kocaman bir çığlık bedenini bürüyen bir hüzün. Bazen ürkütücü bazen şükür etmemizi sağlayan yaşantılar, anılar sağlıyor. Fakat bu evre içinde yaşama olan bağlılığını yitiriyor insan.
Galiba kötü bir insan oluyorum...
Öfke ile attığım adımlar hem bana hem çevreme zarar veriyor. Ve artık çevremi düşünme gücünü kaybediyorum. Renkli dünyamdaki mutluluğu fazlasıyla tüketmiş gibiyim. Bu dünyayı sevemiyorum. Her yanda kötülük ve herkesi içine çekiyor. Çektikçe mutluluk tükeniyor. Ebedi bir mutsuzluk kaplamasından korkuyorum.
Yeniden eskisi gibi olabilecek miyim? Ya da eskisi gibi olmayı isteyecek miyim? Bilemiyorum ama eskisi gibi yanlış kararları doğruya kavuşturmayacağım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayaller Uğruna
Teen FictionSizin de kendiniz olmanızı istiyorum. Aklınızdakileri uygulamanız için içinizden geçeni yapmanız istiyorum. Biz kendimiz olduğumuz zaman kendi istediklerimizi kendi kararlarımızla yaptığımız sürece mutlu olacağız ve artık mutlu olmak için adım atmam...
