အခ်ိန္ကား ညကိုးနာရီ။
အျပင္တြင္ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးစက္ေလးမ်ားအား လြမ္းေမာစြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း အသာေလး ေခါင္းခါယမ္းမိသည္။
ထိုသူ.. သူမကိုရက္စက္ကာ စြန္႔ပစ္သြားရက္သည့္ ထိုသူ႔ကိုဘာေၾကာင့္ အခုထိသတိရေနမိသည္ကို သူမမသိ။ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေမ့ထုတ္ပစ္ႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ရင္ဘတ္၏ အနက္႐ႈိင္းဆံုးေနရာတြင္ေနရာ ယူထားသူအား ေမ့ပစ္ဖို႔အလြန္ခက္ခဲခဲ့သည္။ ယခုထိလည္း မေမ့ႏိုင္ေသး။
ႏႈတ္ခမ္းပါးအား ခပ္နာနာကိုက္ရင္း ဆိုင္တံခါးကိုအသာပိတ္လိုက္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားသည္မ်ားအား ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးရင္း ဆိုင္အေပၚထပ္႐ွိ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္နိဗၺာန္ဘံု (တစ္နည္း) အိမ္ဟုယူဆ၍ရေသာအလႊာေလးသို႔ တက္သြားလိုက္သည္။
အခန္းတြင္းေရာက္ေသာအခါ အိပ္ရာေပၚေဘးတစ္ေစာင္းထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကိုခပ္ေဆြးေဆြးလွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူက မိုးစက္မ်ားကိုခ်စ္သည္တဲ့ေလ။ မေမ့ႏိုင္မဲ့အတူတူ ခနတျဖဳတ္ေတာ့လြမ္းခြင့္ေပးလိုက္ပါမည္ေလ။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလပတ္လံုး လြမ္းဆြတ္ခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ။ယခုအခ်ိန္ေလးေတာ့ မိုးစက္ေလးမ်ားနွင့္အတူ အလြမ္းအား ခံစားေနလိုက္သည္။
**************************
လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔က
"မႏွင္းရိပ္လႊာလားမသိဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အကိုေလးက မမေလးကိုလာႀကိဳဖို႔ လႊတ္လိုက္တာပါ"
"ေအာ္...ကိုေလးလႊတ္လိုက္တဲ့အကိုလား? ကိုေလးက ေဆးရံုမွာ ဂ်ဴတီဝင္ေနရလို႔လား အကို။"
"အေရးႀကီးတဲ့လူနာေရာက္လာလို႔ဆိုတာပဲ မမေလးေရ"
လာႀကိဳေသာအကိုေျပာစကားအားခြန္းတုန္႔မျပန္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပရင္း ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ပိတ္ရက္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခတၱအနားယူရန္စဥ္းစားမိၿပီး အကိုတာဝန္က်ရာ ကယားျပည္ေလးသို႔ ေရာက္႐ွိလာျခင္း။
