BELA MIKNATISI

2. BÖLÜM

*Bir devrin yıkılışı*

İstanbul Kız Yurdu

16 yıl önce

Yıl 2003

Bir yetimhane düşünün. İçinde sevgi olmayan bir bina. Tek başınasın ve yirmi kişiyle paylaştığın bir odan. Ne annen var ne baban. Soğuk bir oda. Yiyebileceğin sıcak, bir tabak yemek bile önüne konulmuyor. Özlem duyuyorsun, hasret çekiyorsun, üşüyorsun, korkuyorsun hatta. Bir daha buradan çıkamamaktan, anne babanı hiç görememekten korkuyorsun. Küçüksün daha, kafanda hiçbir şey net olarak oturmuş değil.
Dayanmak, bir şekilde tutunmak zorundasın. İşte bu güçlü görünüp, içinde yangınlar olanların hikayesi..
      
    Fıldır fıldır ortalıkta anne babasını arayan küçük Bahar, delirmenin eşiğine gelmişti. Ne annesini, ne de babasını hastaneye geldiklerinden beri görmemişti. Zaten abisi ayrı meseleydi. Hastaneye gelirken bile görmemişti ki abisini. Nereeydi bilmiyordu. Bir yandan anne ve babasını bulamaması, bir yandanda abisinden bir haber alamaması kafayı yemesine büyük katkı sağlıyordu. Kazanın etkisiyle başının ağırıyor olması da üstüne tuz biber olmuştu.
       
        Kaza gerçekleştikten sonra çevredeki insanlar hemen ambulansı aramıştı. Bahar iyiydi ama anne ve babası için aynı şeyi söylemek değildi. Abisi ise son gördüğünde baygın bir şekilde yatıyordu yanında. Zaten daha sonra ambulans görevlileri hepsini arabanın içinden çıkarıp apar topar hastaneye getirmişti. Bahar ise ailesini göremeden doktorlar onun kanayan başına pansuman yapıp bir yara bandı yapıştırmışlardı. Zaten daha sonra da kendisini burada bulmuştu Bahar.
       Buraya ne diye geldiğini merak ediyordu, ailesinin nerede olduğunu merak ediyordu. Korkuyordu işte burada olmaktan. Etrafında onca onun yaşında çocuk vardı. Belki de onlara sorarsa kendisinin neden buraya getirildiğini öğrenebilirdi...