kaybolan zamanlar

1. BÖLÜM

Rüyamda hep annemi görürdüm ama bu sabah ki başkaydı gerçek gibiydi kalktım yataktan elimi yüzümü yıkadım. sevda annemi hiç görmedim ben aslında hatırlamıyorum. sadece şuan elimde olan bu fotoğraf sayesinde annemin nasıl biri olduğunu görüyorum ben 1 yaşındayken annem kardeşime doğum yaparken ölmüş. ben melek ak sarı saçlı,ela gözlü, orta boylu bir kızım kardeşim can ise siyah saçlı, mavi gözlü, uzun boylu biri anneme çok benzetiyorlar ama beni ne anneme ne de babama benzetiyorlar. bende kendimi benzetemiyorum odamı topladıktan sonra aşağı indim melike abla ve kızı meltem kahvaltıyı hazırlıyorlardı. üvey annem safiye aşağı indi çocukları ile birlikte 2 çocuğu vardı oğlusunun ismi Sinan kızınınki de Esma beni ve kardeşimi günahı kadar sevmezler bize hep kötü davranırlar bu evden gitmemizi safiye anne çok istiyor aslında biz kardeş gibi büyüdük ama safiye anne çocuklarını bize karşı doldurtmustu. Yusuf babam bize değer vermezdi çocuklarını çok sevmezdi ne varsa yoksa safiye annem onun için safiye anne çok değerli melike abla annemi görmüştü onu tanıyordu bana hep annemden bahsederdi babamın annemi çok sevdiğini ona deliler gibi aşık olduğunu anlatırdı ne zaman bahsetse sevda annen yaşasaydı baban böyle bir adam olmazdı derdi. baban o zamanlarda çok iyi biriydi derdi babamı değiştiren şey zamanmıydı yoksa safiye annemmiydi bilmiyorum safiye annem
- ne bakıyorsun öyle otur kahvaltını yap
- nerde can ?
- bilmiyorum odasına bakayım
- bıktım sizden kurtulamadım gitti.
babamla birlikte aşağı iniyorduk ki bir çığlık sesi geldi