Secrets of Seoul || Սեուլի Գաղտնիքները || 서울의 비밀

6 부 - Part 6

——————————————————————————————————————————

// ԴԵՊՔԵՐԻՑ 2 ՏԱՐԻ ԱՆՑ //

  Շուտով լինելու է մեր հերոսների քոլլեջի վերջին դասն ու միջոցառումը, երբ տարեվերջին նորից վեճ բռնկվեց։ Թե ինչ կռիվ, կիմանանք շուտով։ Իսկ այ օրինակ Յունգին ու Ռոքսին արդեն 3րդ տարին է ինչ լեզու չեն գտնում իրար հետ։ Թեհյոնն ու Վիկան դեռ ընդհանուր հայտարարի չեն գալիս, սակայն հարսանիքի օրն արդեն որոշված է։ Լիլիան ու ՉոնԳուկն ընկերներ են, իհարկե դիստանցիայի մեջ։ Թեհյոնը դեռ ոչինչ չգիտի, իսկ ՉոնԳուկի մայրը, ցավոք սրտի, մի տարի առաջ հեռացավ կյանքից, այդպես էլ չտեսնելով արժանի զավակի։ ՉոնԳուկի համար շատ դժվար օրեր էին, սակայն ընկերներն իր կողքին էին, նույնիսկ Լիլիան, իսկ Թեհյոնի ներկայությունն էլ ավելի էր խոցում նրան։
Դասերին մի շաբաթ բան է մնացել։ Եկեք տեսնենք, թե ինչ է կատարվում։
Դասի են նստած բոլորը, ոմանք քնած են, ոմանք լեկցիա են գրում, ոմանք մտահոգ են վաղվա օրվա մասին։ Ու բոլորին այդ ամենից շեղում է զանգի ձայնը, որն էլ իր հերթին հայտարարում է դասերի ավարտը։ Ամբողջ դասապռոցեսսին Յունգին ճըպացնելով ծամոն էր ծամում, հեռախոսով խաղում, մեքենաների ձայներ հանելով։ Ռոքսին դեռ զսպում է իրեն, սակայն միևնույնն է նյարդայնանում է։ ՉոնԳուկը դասի վերջում նոր ներս եկավ, դուրս էր գնացել։
- Հա, բանը, կներեք։
- Ախ արա, - Թեհյոնը ձեռքը դնչի տակ նստած էր, աչքն էր կպել, իսկ գլուխը ձեռքից սայթաքեց ու հարվածեց սեղանին։
- Ես ինչ դատարկության ձեն էր, - ծիծաղում է ՉոնԳուկը, իսկ Լիլիան նայելով եղբորը քթի տակ ծիծաղեց։
- Հոգնա արաաա, - դեռ ճպացնում է ծամոնն ու հորանջում։
- Գոնե բերանդ փագի արա, - ասաց Թեհյոնը, ալարելով թե գլուխը բարձրացնի։
- Քիչ որոճայիր չէիր հոգնի, - չդիմացավ Ռոքսին։
- Վայ հորս արև էլի սկսվավ, - ձեռքը ճըտացրեց ճակատին ՉոնԳուկն ու Յունգիի հորանջյունից վարակվելով ասաց, ուստի խոսքերն աղավաղվեցին դրանից, իսկ Վիկան պատին հենված ծիծաղում է։
- Ես ինչ ժամկետն անց գերանդիի ճռռոցա, - գլորեց աչքերը Յունգին։
- Գերանդիների ժամկետը չի անցնում ու իրանք չեն ճռում, - գլորեց աչքերը Ռոքսին։
- Հա տենց ջոգա՞ր, որ քո մասինա խոսքը։
- Մի սկսեք էլիիի, - Լլիլիան Վիկայի կողքին կանգնած է։
- Վիկ ինշ մի պատի տակի սրիկայի կարգավիճակով լռված ես, - այնպես հարցրեց ՉոնԳուկը, որ միայն Վիկան լսի։
- Իմ վրա չվերցրեցի, սխալդ ուղղեցի։ Հումոր անելուց առաջ էլ լավ մտածի նոր արա, թե չէ չի ստացվում մոտդ։
- Թո սկսեն արա, գնացեք պոպկոռն բերեք, հեսա բաևիկա սկսում, - վեր կացավ ու նստեց սեղանին Թեհյոնը։
- Ինձ հարազատ վիճակա Չոն, - ցածր պատասխանեց Վիկան ու ծիծաղեց։
- Դոդ, - ժպտաց Վիկային ու գնաց նստեց Թեհյոնի գիրկը, - ես էլ քեզ պոպկոռն։ Տեղով պոպկոռն եմ։
- Ոչինչ չէ՞, որ քնեմ, - Վիկան հենվեց Լիլիային։
- Հա, բայց ո՞վ ասեց, որ ես կատակ էի անում։
- Քեզ ուտե՞մ Չոն, - բացեց բերանը Թեհյոնն ու ատամներով կպավ ՉոնԳուկի գլխին։
- Դե եթե բառացի գերանդու ճռռոց չէր լսվում, ուրեմն դու քո արևին հումոր էիր անում, - գլորեց աչքերը Ռոքսին։
- Կե՛ր, կե՛ր ամբողջովին, - ծիծաղում է ՉոնԳուկը։
- Քնի կյանքս, բայց ոնց ես քեզ զգո՞ւմ, - հարցրեց Լիլիան Վիկային։
- Ըխք այ փնթի, - թքեց գետնին Թեհյոնը, - վերջի անգամ երբ ես լողացե․․․
- Լավ եմ զգում, զուտ քունսա տանում։
- Իմ հըմար ճռռումա էդ հարցն էլ քո հետ չպտի քննարկեմ Ռոքսաննա։
- Քիմ Քարդաշյանը գլուխը Քենդալլ Ջենների մեջքինա տվել։ Չերեզ չուռ մեծ կարծիք ունես քո մասին մինուս անվերջություն հալովդ Մին ՅունԳի։ Ահավոր ծիծաղալու ես։ Հա քստածի, հատկապես, երբ վերևից գլխիդ ջուրա լցվում, հիշո՞ւմ ես 2 տարի առաջ, - ծիծաղում է։
- Գիդես քանի՞ հոգի են քո նման էկել ձեռիս տակով անցել։ Քեզ մի ճղի, մեկա ուշադրության կենտրոնում չես ըլնելու։
- Յունգի լավ հերիքա, - լրջացավ Թեհյոնը։
- Ասենք այ բեմի փոշի, դու ո՞վ ես, որ մի հատ էլ ուզենամ քո ուշադրությանը արժանանամ, -  ծիծաղում է, - նենց մեծ-մեծ փռթում ես էլի, ասածներդ ո՛չ տեսքիդ հետ են բռնում, ո՛չ էլ պահելաձևիդ։ Ու են, որ ամեն ինչը մի ուղղությամբ ես հասկանում, սահմանափակ ուղեղիդ ձուն գա հա, - կուրսղեկն էլ դռան մոտ կանգնած լսում է ամեն բան։
- Ռոքսի դու էլ քեզ նորմալ պահի։ Չե՞ս ջոգում, որ բեսամփ լեզվիդ ես տալիս ու կարողա Յունգին կատաղի լեզուդ կդրի։ Ձենդ կդրի սթրվի տեղդ։ Չե՞ս ջոգում, որ քեզ ես վատություն անում։
- Տո քեզ ով խոսացրեց է, - մուննաթ էկավ Ռոքսին։
- Պռծար Ռոքսի՞։ Կարա՞մ արդեն ծափ տամ, թե՞ հլը թատրոնդ շարունակում ես, - հանգիստ կանգնած է Յունգին։
- Ինձ ոշմեկ չի կարա խոսացնի։ Ես հո պատի տակի աղջիկ չեմ։ Երբ ուզում եմ խոսում եմ, երբ չեմ ուզում չեմ խոսում։
Ռոքսին իր տեղում նստած աչքերը գլորելով հավաքում է պայուսակն, իսկ կուրսղեկը սկսում է խոսել․
- Դե քանի որ տավա վերջ սենց վատ են իրանց պահում Մին Յունգին ու Ռոքսի Կուպեռը, ուրեմն թող գնան ու հավաքարարին օգնեն։
- Ի՞նչ հավաքարաաաաաարրրրրր, - թարս նայեց կուրսղեկի կողմ Յունգին։
- Հա օգնեցին, բա ոնց, - Ռոքսին պայուսակը վերցրեց ու դուրս գնաց լսարանից, անտեսելով կուրսղեկի ներկայությունը, իսկ Թեհյոնը ծիծաղում է կուրսղեկի տված առաջադրանքի վրա։
- Ռոքսի, կանգնի հլը, - ասաց Լիլիան ու Վիկայի հետ դուրս եկան։