Cursed

4. Mijn Eigen Persoonlijke Vloek

In het park hield ik halt naast een bankje naast de grote vijver. Ik ging zitten en ademde langzaam in en uit. Ik voelde me verschrikkelijk, maar de stilte in het park maakte me rustig. Hier was geen gezeur of eindeloze drukte. Hier was hier stil, vredig. Zo bleef ik enkele minuten zitten, starend naar het water en de eendjes in de vijver. Ze zwommen achter elkaar en ik bedacht me hoe vredig ze hier konden leven. Ik schrok toen ik plotseling een jongen in mijn zich verscheen. Niall keek me glimlachend aan. 'Ik hoopte al je nog een keer te zien. Je weet niet hoe vaak ik sinds onze eerste ontmoeting in het park ben geweest.'
'Ik lijkt wel vervloekt. Overal waar ik kom ben jij. Zal ik ooit rust krijgen.'
'Auch, die kwam best wel hard aan.'
'Zo bedoelde ik het niet.' Zei ik snel en ik klopte naast me als teken dat hij moest gaan zitten. Hij ging zitten en keek me vragend aan. 'Wat doe jij hier, zo in je eentje.'
'Dat kan ik ook aan jou vragen, Horan.'
'Zoals ik net al heb uitgelegd kom ik hier elke dag om dat prachtige meisje nog een keer te zien.' Ik kon er niks aan doen dat mijn wangen rood kleurde. 'Je kent me niet eens.' Zei ik. 'Je weet niks van me.’
'Ik weet dat je prachtig bent.' Wat was het toch ook een slijmbal. Ik keek weg en staarde naar de vijver. ‘Het lijkt alsof je ergens mee zit.’ Ik slikte. Hij kende me haast beter dan ik mezelf. Terwijl hij een vreemde was. Hij kende me amper, wist niks van me. ‘Als je me zou kennen zou je het snappen.’ legde ik uit. ‘Ik zou je heel graag willen kennen, May.’
‘'Ik schudde mijn hoofd. Nee, dat wil je niet. Je weet niet wat voor monster ik ben.’
‘Dan heb ik nog nooit zo'n mooi monster gezien.’ Ik zuchtte geïrriteerd. ‘'Serieus?’ Zei ik en ik schudde mijn hoofd. ‘Niall Horan, je bent echt niet te geloven. Denk je dat dit de manier is om een meisje te versieren.’ Ik zag dat hij even van zijn stuk was gebrachte en voor de eerste keer had hij niks te zeggen. Ik begon te lachen. En ik wist dat dat een goed teken was. Als iemand me na een orkaan die Jackson heette aan het lachen kon maken moest diegene wel speciaal zijn.

De volgende dagen op school hield ik me gedeisd omdat ik wist dat dat het beste was. Ik staarde de hele dag naar mijn voeten, zweeg als ik in de klas zat en bracht mijn pauzes door op een plek waar weinig mensen waren. Als altijd bleef Connor me steunen. Ik vroeg me altijd af waarom hij dat deed. Was het een soort afbetaling omdat ik hem geholpen had of was het omdat hij naast mij niemand had. Eigenlijk leken we best veel op elkaar. We waren allebei zielig en alleen. Gelukkig hadden we nog elkaar.
Die zaterdag spraken we ‘s middags af om samen huiswerk te maken. Daardoor kon ik niet meer met mijn moeder naar haar biologische markt. Wat ik ergens wel jammer vond omdat ik een licht vermoedde had dat de blonde Niall daar zou zijn. ‘Je lijkt niet echt blij.’ Zei Connor en hij legde zijn pen neer. ‘Gaat alles wel goed?’ Ik haalde mijn schouders op. Misschien was Connor wel de enige tegen wie ik echt altijd de waarheid vertelde. ‘Het is Jackson. Hij kan me gewoon niet met rust laten.’ Connor zuchtte. ‘Ik wist wel dat je ermee zat. Niemand kan dat zomaar achter zich laten. Zelfs iemand zo sterk als jij niet.’

'Soms vraag ik me af wat er was gebeurd als ik het die dag niet voor je had opgenomen.’ zei ik. Ik zag Connor’s schuldige blik. Maar ik wilde niet dat hij zich nu slecht ging voelen. Het was niet zijn schuld. ‘'Heb je er spijt van? Heb je er spijt van dat je me van de ondergang hebt gered. Maar dat je daarmee tegelijkertijd jezelf de ondergang in hebt getrokken. Heb je spijt van die keuze?’ Ik dacht na over een eerlijke antwoord want ik vond dat hij dat verdiende. ‘Ik zal er nooit spijt van hebben dat ik het voor je hebt opgenomen. En als ik het over zou doen zou ik precies hetzelfde gedaan hebben. Alleen als zou weten hoe de toekomst er daarna uit zou zien had ik het anders aangepakt.’
‘Je bedoelt dat je hem niet zou hebben geslagen.’ Die woorden bleven door mijn hoofd galmen als een van die opera's die mijn moeder altijd opzette als ze kookte, allebei even verschrikkelijk om naar te luisteren. ‘Zullen we het er niet meer over hebben en gewoon verder gaan met wiskunde.’ Connor knikte instemmend maar ik merkte dat hij het niet los kon laten.