Rrrrrrrrr !
'อยู่ร้านเหล้าอีกแล้วหรอวะ' เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีที่เขารับสาย
'เพิ่งจะมาวันแรก'
'กลับมาเป็นจีมินเพื่อนกูคนเดิมไวๆนะ' คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรกลับไป เขาเพียงแค่มองหน้าจอโทรศัพท์ รอจนกว่าปลายสายจะวาง
คนที่โทรหาเขาเมื่อสักครู่นี้คือ คิมแทฮยอง เพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่ตอนนี้เขาไปขอรบกวนอาศัยอยู่ด้วยสักพัก ก่อนที่จะหาคอนโดที่ถูกใจเป็นของเขาเอง
จีมินใช้นิ้วคนน้ำแข็งในแก้วเหล้าอย่างเบื่อหน่าย เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนอกหักทำไมต้องมาร้านเหล้า คงเป็นเพราะเขาว่ากันมาล่ะมั้ง
แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยเสียงดนตรีกับเสียงพูดคุยจ้อแจ้ในร้านก็ช่วยบรรเทาความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นภายในจิตใจได้อยู่บ้าง
.
.
.
โดยปกติแล้ว ปาร์คจีมินไม่ใช่คนคออ่อน ค่อนไปทางคอแข็ง สายดื่ม อะไรแนวนั้นเสียด้วยซ้ำ แต่การนั่งดื่มเหล้าตั้งแต่ร้านเปิดนั่นก็คือประมาณสองทุ่ม จนถึงตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ก็ไม่ใช่เล่นๆเหมือนกันแหะ
เอาจริงที่พูดมาทั้งหมดด้านบนนั่น สรุปง่ายๆเลยคือ เขาเริ่มเมาแล้ว
เมาจนตอนนี้ไม่สามารถควบคุมสติให้เป็นปกติได้
เมาจนห้ามตัวเองไม่ให้ไปทักชายที่นั่งดื่มถัดจากเขาไปสักสองเก้าอี้นั่นไม่ได้
.
.
.
เขาไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปกี่วัน กี่สัปดาห์แล้วที่เขาต้องอยู่คนเดียว จอนจองกุกนั่งมองห้องของตัวเองที่ว่างเปล่า บางอย่างที่เคยมีอยู่ได้หายไป
บางอย่างที่เขาเคยเรียกว่าความรัก
ร่างสูงถอนหายใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต เขาทำอะไรกับมันไม่ได้อีกต่อไปแล้วนอกจากยอมรับมัน
