.
.
.
'เราเลิกกันมั้ย' เสียงนุ่มทุ้มของชายตัวสูงเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่มองหน้าผู้หญิงตรงหน้าที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก
'เออ! อยากเลิกมากใช่มั้ย' อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง
'...' เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามเมื่อครู่อย่างไร ถ้าบอกว่าไม่อยากเลิก ถ้าบอกว่าผมรัก เธอจะอยู่กับผมมั้ย มันไม่ใช่ผมหรือเปล่า ที่จะมีสิทธิ์ตัดสินใจ เพราะคำตอบของความสัมพันธ์เราทั้งคู่มันอยู่ที่เธอเลือก
'เลิกก็เลิก กูก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน! ' พูดจบ หญิงสาวร่างบางก็คว้าข้าวของเดินออกจากห้องไปโดยไม่มีท่าทีที่จะหันมาเหลียวมองเขาเลยซักนิด เขามองตามแผ่นหลังไปจนสุดสายตา
เธอไม่เลือกผม
นั่นแหละคำตอบ
ผมเองก็แอบสงสัยขึ้นมาในใจนะว่าใครเป็นคนบอกวะ ว่าคนบอกเลิกไม่เจ็บ
แล้วทำไมตอนนี้
กูเจ็บ
ชิบหายเลยวะ
.
.
.
'พี่ว่าเรา...' เขาแทบจะไม่เดาประโยคถัดไปที่กำลังจะออกจากปากชายร่างสูงตรงหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ว่ามันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น
'เลิกกันมั้ย' เอาจริงๆทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้วเหมือนกันนะ ว่ายังไงสักวันเขาต้องได้ยินคำนี้จากปากของคนรัก ไม่สิ ตอนนี้คงต้องเรียกว่าอดีตคนรักแล้วสินะ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติให้พอที่จะตอบกลับไป
'แล้วผมปฏิเสธได้ด้วยหรอ' เขามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีเสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย
แต่นั่นก็คงเป็นคำตอบแล้วล่ะ
'ขอเก็บของก่อนนะครับ' เขาพยายามกลืนเสียงสะอื้นลงคอไป เดินไปหยิบข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋าราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่มันไม่สลักสำคัญอะไร
แต่ถ้าลองสังเกตดูดีๆ ไหล่เล็กที่กำลังสั่นไหว พยายามที่จะซ่อนความรู้สึกต่างๆมากมายเอาไว้
เพราะไม่อยากร้องไห้ให้เห็น
ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ
ไม่อยากเป็นผู้แพ้
แต่ก็ต้องยอมรับความจริง
ว่าวันนี้แพ้ราบคาบ
tbc.
___________________________
Rewrite #fixyoukm ในจอยลดามาลงที่นี่แทน
ก็คือว่าไม่ค่อยเหมือนเดิมหรอกค่ะ เพราะไม่มีพล็อตแต่แรก แงแอ ไม่รู้ว่ายังอยากอ่านกันอยู่มั้ย แต่เราอยากแต่งให้จบ เพราะค่อนข้างค้างในใจที่ลบเรื่องนี้ไป 😭
ฝากเอ็นดูด้วยนะคะ
