Jus Drein Jus Daun

Hoofdstuk 3

p.o.v Clarke 2 jaar later

'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?!' schreeuw ik tegen Lexa. 'Geen idee, maar hetgeen wat nu belangrijk is, is dat we rennen.' Samen sprinten we door het bos met een gigantisch gemuteerd beest achter ons aan. 'We moeten naar de kooi' schreeuw ik. Lexa knikt en begint harder te rennen. Het gigantische beest met 5 poten en een grote slijmende bek vol tanden rent mank achter ons aan. De kooi komt langzaam aan in zicht, ik zie zelfs het deurtje al open staan. 

Lexa rent een stukje voor me uit en duikt de kooi in, direct duik ik erachteraan en trek het hek dicht. De grote tanden van het beest bijten zich vast in de ijzeren tralies van het hek en verpulvert het zonder moeite. Ik deins achteruit. Lexa springt naar voren en trekt haar zwaard. Met een harde beweging ramt ze het zwaard in de bek van het beest. Piepend trekt het beest zich iets terug maar komt dan meteen weer naar voren om een nieuwe hap te nemen. 

Ik voel in mijn zakken en tot mijn grote verbazing zit er nog een granaat in. Ik trek het ding uit mijn zak en gebaar naar Lexa dat ze het beest nog een keer op zijn bek moet slaan. Ze steekt het zwaard nog een keer in de bak van het beest waarna het een gigantische kreet laat horen. Op  het moment dat het beest zijn bek open heeft om te brullen trek ik de pin uit de granaat en werp hem behendig de gigantische bek van het beest in. Ik grijp Lexa vast en duw haar naar het achterste gedeelte van de kooi waar we onze hoofden beschermen tegen de komende explosie. Even lijkt het erop dat de granaat het niet doet, maar dan na een paar seconden twijfelen klinkt er een oorverdovende klap en daarna een combinatie van regen en stukken bebloed vlees die op de grond vallen. 

Lijkbleek kijk ik Lexa aan. Ze knikt naar me: 'Goed gedaan schat'. Als versteend blijf ik staan waar ik sta. Ik ben niet in staat om te bewegen. Het hek van de kooi is compleet opengereten en daar buiten lijkt het de hel. Alles zit onder het bloed en stukken vlees. Een klein stroompje bloed loopt door de ingang de kooi in. Kokhalzend laat ik me op mijn knieën zakken en geef over. Lexa komt bezorgd naast me zitten en wrijft zachtjes over mijn rug. 'Je hebt het goed gedaan, rustig maar liefje, het is voorbij nu.' 

Ik schud mijn hoofd: 'dat weten we helemaal niet. We weten niet wat er allemaal in dat schip zat toen het aankwam. We weten niet waar dat schip ineens vandaan kwam en we weten al helemaal niet wat voor gedrocht dit was en wat het hier te zoeken had.' Lexa knikt: 'Je hebt gelijk, laten we gaan kijken.'  Ik knik zachtjes en sta op. Samen lopen we de kooi uit richting ons hutje.  

Inmiddels is het twee jaar gelede dat Lexa terugkwam uit de City of light. Na die nacht zijn we gevlucht voor alle grounders. Het was beter voor ze om te geloven dat we allebei dood waren dan dat alleen Lexa er niet meer was. We zijn na die nacht direct vertrokken en hebben na 10 dagen te hebben gelopen een huisje gebouwd. Vanuit het huisje hebben we een prachtig uitzicht over de bergen en uiteraard hebben we voor verschillende vluchtroutes gezorgd. De afgelopen 2 jaar van ons leven samen zijn rustig verlopen totdat er eerder vandaag een ruimteschip naar beneden kwam. Voordat we ook maar de kans hadden om te gaan kijken kwam dat gigantische paarse gedrocht aanrennen en dus moesten we direct vluchten. 

'Wat denk je dat dat ding hier moest?' vraag ik. Lexa haalt haar schouders op: 'Geen idee, ik weet alleen dat het niet goed was en we zeker op moeten passen.' Ik knik begrijpend. Een tijdje lopen we in stilte waarna we aankomen bij de beek. Het normaal heldere water is donkerrood gekleurd van het bloed. Een stuk achter ons klinkt een kreet van nog zo'n beest waardoor ik Lexa verschrikt aankijk. 'Lex?' vraag ik aarzelend. Ze kijkt oplettend om zich heen: 'we zijn niet meer alleen hier Clarke...'