Jus Drein Jus Daun

Hoofdstuk 1

P.o.v Clarke

Nu ik Alie heb uitgeschakeld is de kans dat de overige kernreactoren de lucht in gaan binnenkort. Zelfs ons beenmerg kan die straling niet hendelen. Godzijdank heb ik Lexa.
Een pijnlijke steek gaat door mijn hart als ik besef dat ik Lexa helemaal niet meer heb. Ik heb alleen mijn moeder.

Ik loop de grote toren uit en stap de stad Polis in. Alle verwarde mensen maken me gek. Iedereen was net nog in the city of light en nu lopen ze weer hier. In die ellendige wereld waren de doden echt dood zijn en waar pijn iets is dat veel vaker voorkomt dan zou moeten. Ik loop over het hoofdpad de stad uit richting het bos. Waarom moet ik iedereen met wie ik iets heb verliezen? Eerst Finn en nu Lexa.

Ik loop naar het luik iets verder in jet bos en schuif de stapel bladeren opzij die ik erop had gelegd. Ik trek het luik open en stap het donkere gat in. Het luik sluit ik achter me en ik doe de schuif aan de binnenkant erop. Ik pak het doosje lucifers en steek wat kaarsjes aan. Op het tafeltje zie ik een kledingstuk van Lexa liggen. Beelden van Lexa en mij in dit bed flitsen door mijn hoofd.

Snikkend laat ik me in een hoekje van de bunker zakken. De pijn die door me heen schiet is inmens groot. Het enige wat ik kan is huilen. Heel hard huilen. Schreeuwen van pijn verlaten mijn mond.
Ik wil Lexa hier naast me hebben. Ik wil dat ze haar arm om me heen slaat en zegt: 'rustig maar. Het komt goed.'

Dan hoor ik iets. Er wordt aan het luik getrokken. Iemand wilt naar binnen!
Ik gris het machinegeweer uit de kast en richt op het luik. Ik hoor hoe de hendel opzij wordt geschoven. Er is maar een iemand die weet hoe dat moet...
Er is maar een iemand met de sleutel.

Er valt licht naar binnen waarna het luik vervolgens wordt gesloten en de hendel wordt er weer op geschoven.
Het geweer houd ik op de ladder gericht. En dan gebeurd het: ik zie twee laarzen naar beneden komen. Langzaam komt Lexa tevoorschijn. Tranen schieten in mijn ogen, het geweer laat ik vallen en ik ren op haar af.

Ik vlieg haar om de nek. 'Maar maar hoe dan? Hoe kan dit? Je was dood, ik heb het gezien. The city of light is weg. Hoe kan je hier zijn?'
'Shhht, ik vertel het je nog wel. Het belangrijkste is dat ik hier nu ben.'
Ik knik en plaats een kus op haar lippen.

------------
Jaah eerste hoofdstuk van the 100 online! Hoop dat jullie het wat vinden en ik beloof dat het leuker wordt! Voten is lief!

xx Bas