Chapter Twelve

75 3 1
                                    

I dedicate this chapter to ate@Ririe013. Kasi po she's too good to be true. Haha. Super galing po niyang writer. Swear!

Reenah's POV

"WHAAAAT?!!!" ayan ang reaction ko ng marinig ko kay Jun to, Reenah we need to go home, hinahanap na ko ng parents ko. May laro pala kami di ba alam mo naman na varsity player ako? :(

"You're so loser I thought we we're friends! You're a pathetic loser JUN! Ayoko umuwe ka na maiiwan ako." I said and trying to push him away from me.

Kung tinatanong niyo kung ilang araw kmi dito sa Cagayan, tatlong araw. Three HELLA days with this bastard. Why? Eh kasi I'm trying to seduce him but still napaka hard to get niya kesyo kaibigan niya daw ako, nirerespeto at minamahal at hindi binabastos o pinagsasamantalahan.

Kaya nga ngkukusa na ako di ba. Napaka nitong lalaking to.

"Okay magapapaiwan ka, makikita mo lang naman yung batang namatay dito. Di ba narinig muna yung kwento nun si Ligaya, remember? Yung umiiyak tuwing 3am kasi hindi niya matanggap na namatay siya. Sige ikaw din. Siguro gusto mo siyang maging kaibigan kaya gusto mung magpaiwan. Am I right?" he said while laughing

"Fvck you JUn! Uwe na tayo ikaw na nga mag empake ng gamit ko. Kainis ka talaga. Pagbalik natin ng Manila hindi na tayo magkaibigan. You're so mean!"

"Hey I'm just kidding. Don't throw me away Reenah" he said with matching teary eyes

"Tsk! You're so childish. Look! You're so cute. WHAT did I just say?!"

What?! Did I just say to Jun? Fvcking no this is ridiculous.

"Gotcha! I know I'm cute but it would be better if say HANDSOME" he said and winked

Pinagdiinan talaga niya yung salitang HANDSOME.

Di niyo ako masisisi kung bakit hanggang ngayon binubully ko pa rin si Jun, oo mabait siya, aminado naman ako pero napaka childish niya talaga. He's helpless -_- HAHA

"Conceited!" I said and walk away

Naglalakad lang ako. Mamimiss ko tong lugar na to. Dito ko nakalimutan lahat ng problema ko. Kahit papano nakalimutan ko si Mama, nakalimutan kong BIG FLIRT ako, three days labg but still I'm so thankful to Jun because he never leaves me. He understands me even if I'm scolding him all the time siya lagi ang pianaiinitan ko.

"Reenah let's go. Naayos ko na lahat kailangan kasi natin makauwe agad. I'm sorry tsaka baka nag aalala na ang Papa mo hindi ka pa naman nagpaalam na andito ka baka kasuhan ako ng kidnapping haha"

I ran towards him and hug him tight. Sometimes I don't understand myself. I feel ery safe with Jun. There is something different about him.

"Thank you so much. I owe you a lot. Just give me 5 seconds to hug you like this."

"Sige but promise me that you will not ignore me in the university "

"Jun you're really loser. Of course I will not ignore you. Ikaw na lang ang meron sakin. Tara na nga ang drama mo" kumalas na ako sa pagkakayakap sa kanya. Hayst! Iba na talaga to.

After12345678098765 years, nakarating na kami ng Manila. We're infront of our house at parang hindi ko kayang bumababa.

"Reenah gusto mo buhatin kita pababa. Space out ka na naman jan."

"Jun kaya ko na bang harapin si Mama?"

"You can't but still she's your mom hindi pwedeng habang buhay mo siyang iwasan Reenah" and he holds my hand

"You better go Reenah ayusin niyo yang gusot niyo hindi sa nanghihimasok ako sa problema niyo ayoko lang na nakikita kang ganyan, gusto ko lagi kang masaya"

I hug him, "Jun parehas kayo. Para kang siya." I cried infront of him pero hindi siya gumalaw but my world stops when he says

"Stop crying Sabby, nasasaktan ako pag nakikita kitang ganyan. Please stop. I'm here. Always here."

---

SORRY for the late update. Sorry for the typos.

Love,

Ate Jey :)

Change of FateTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon