Biricik eşim Jeon Jeongguk,
Evi satılığa çıkarırken atladığın ufacık bir detay sayesinde (veya yüzünden?) sana bu mektubu yazıyorum. Atladığın ufacık detay ise ev sahibi kısmında ikimizin adının olması ve evi almak isteyenlerin sana ulaşamayıp beni araması.
Evi satacağını duyduğumda küçük çaplı bir şok geçirsem de telefondaki kişi sayesinde kendime gelebilmiştim. Apar topar buraya geldim ve evdeki eşyalarla birlikte satacağın 'evimizde' gezinmeye başladım. Evde hâlâ senin kokun varken nasıl satmaya cüret edersin?
'Yatak odamıza' girdiğimde anılar zihnime doluşmaya başladı ve ben seni hatırladım Jeon. Bana ne oldu da seni terk edebildim bilmiyorum ama seni deliler gibi özlediğimi fark ettim.
Tatlı tavşan dişlerini, kocaman gözlerini, yanağındaki küçük çukuru... O kadar özledim ki...
Ve gezinirken aynalı çekmecede sıkışmış bir kağıt gördüm. Çekmeceyi açtığımda bana yazdığın mektupları ağlaya ağlaya okudum ve inan sana vurduğumu hatırlamıyorum. O kadar ileri gittim mi? Lanet olsun, parmaklarını kıracak kadar ileri gittim mi? Ben... Özür dilerim Jeon. Gerçekten her şey için özür dilerim. Bunları tek başına yüklendiğin için de özür dilerim. Ve teşekkür ederim. Beni çok güzel sevdiğin için teşekkür ederim minik kurabiyem.
Ve teşekkürler aynalı çekmece. Mektupları okuduktan sonra kafamı kaldırdığımda gerçeklerle yüz yüze gelebilmemi sağladığın için teşekkürler.
Ama, sen neredesin? Nereye gittin? Kore'den uzaklarda yapamazsın ki sen? Hem beni bırakıp nereye gittin? Üstelik uçaktan da korkarken... Umarım uçakla gitmemişsindir Jeon. Aksi takdirde ne kadar korkacağını iyi biliyorum.
