LEAVE IT UNBROKEN (Season 2 of THE PROMISE)

Part 1-LEAVE IT UNBROKEN

NEW LIFE

When you're gone playing...

LOUISE'S POV

Matindi ang sikat ng araw ngayon.. Iyong mga sinag na yun ang gumising saking pagod na mata at katawan.. Nanaginip ako kagabi, bumalik na daw siya.. Nahihirapan na kong banggitin ang pangalan niya. Ang bigat sa pakiramdam.. Sana hindi na lang natapos ang gabing yun, ang panaginip na yun.. Ngayon kailangan ko na naman harapin ang isang umaga na wala siya.. Wala ang wake-up call niya nor wake-up text.. I need to get used to this.. No one will be there to fulfill his incomparable presence.. How many years na ba yung lumipas simula ng naging siya na ang sentro ng mundo ko? Ilang taon, na mukhang nauwi na lang sa isang hindi tuwirang pagpapaalam. Isang text lang ba ang mageexplain ng lahat? Hindi ba pwedeng tumawag na lang siya? Para kahit papaano ay marinig ko man lang ang boses niya...

"Goodbye. Take care. I care for you and I love you."

Mahal niya ba talaga ako? Una pa lang yun na ang palaging tanong sa isip ko eh. Biglaan ang mga nangyare.. Tapos ganto na? Wala na.. walang nangyareng maganda.. Pinaglaruan niya lang ba ako? Bakit umalis siya agad? Ng walang paalam..

Bakit ba kasi sa dinami sami ng mga lalaki na nakilala ko bakit siya pa? Si Clark, i should've fight for him.. Si JB, i should've hold onto his promise.. Si Ace, I should've asked him to be with me.. Bakit sa isa pang hindi born again.. Tss..

I should've moved ON.. I can go on with my life even without him.. GOD is with me right? He'll help me..

I must talk to my parents then tell them what happened.. I went out my room then drink milk.. I found my parents in the living room.. The marks of agony can't be hide.. As usual, they asked me what happen.. They comforted me.. Thanks GOD I have them.. Kung wala sila siguro I can't survived this.. They let me do everything I wanna do, para daw mapagaan yung loob ko..

I chose to be with Clark today.. Siya na lang yung closest na natira sakin.. I called him to come and fetch me.. Haha. (my first haha after everything...) I was like a kindergarten now.. I have to start again.. It's like HE HAS TAKEN EVERYTHING I HAVE WITH HIM.

Dumating ang aking SUPERMAN.. Iginala niya ako.. Sa isa pang favorite place ko.. Sa may park lang haha.. Bakit parang bawat 'haha' ko i can feel na peke yun.. Tss. Normal pa ba toh?

Umupo kami sa may park bench.. Katabi ko siya..

"Ayos ka na ba?" bigla niyang itinanong. Ano ba yan? Andito ko to recover Clark.. Well, sabagay kailangan ko pa rin ilabas toh eh.

"Mentí si digo, yo estoy bien .. porque yo no soy ...."

"What??"

"I mean, magsinungaling ako kung sabihin kong ayos ako.. Kasi hindi.."

"A-ahh..Anything I can do to make you feel better..?"

"Just don't follow their footsteps. Don't leave me without any permission.. I won't love that.." am I being selfish again? Am I being silly?

"I won't.. I promise.. " He promised me.. And he's doing whatever I ask him to do so..

"Thank you.."

10 months na ang lumipas.. Nabuhay ako ng wala siya..

Madami na kong ginawa para lamang bigyang pag-asa yung sarili ko.. After he left, 2 consecutive weeks akong laging pumupunta sa bahay nila.. Mommy niya lang at yung sister niya yung nadadatnan ko.. Nakakausap ko si tita. Lagi nila akong kinocomfort.. Lagi din nilang sinasabi..

"It's for you.. Sana makapaghintay ka pa.. Kung pwede lang sabihin sayo eh sinabi ko na.. Para gumaan yung loob mo.. Kung nasaan man siya, hindi natin alam ang pinagdadaanan niya.. Kung nasan man siya hindi siya nagpapasarap.. he also suffers! Remember that.."