Παράλογος του μονολόγου

Ελληνική Παιδεία και άλλες ιστορίες τρόμου

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι φαινομενικά μια μορφή κοινωνικοποίησης.Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα;Η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που διαμορφώνουν το μέλλον της με πολύ μεγάλη επιπολαιότητα.Πως είναι δυνατόν ενα νέο παιδί,με φρέσκες ιδέες,έντονη και σύγχρονη δημιουργικότητα και όρεξη για ζωή να το "μορφώνει" ένας άνθρωπος που το περνάει 50 χρόνια;Αυτό είναι κάτι που μας πηγαίνει πίσω,δεν βοηθάει στην εξέλιξη μας,είτε βιολογική είτε κοινωνική και μπλοκάρει αυτό το παιδί με αναχρονιστικές ιδέες και μεθόδους.Αν πάρω ενα νεογέννητο παιδί και του σφίξω την παλάμη με όλη μου την δύναμη για έστω ένα χρόνο,ποτέ δεν θα επανέλθει στην αρχική του μορφή.Πόσο μάλλον αν το κάνω αυτό για τα υπόλοιπα 10 χρόνια της ζωής του.Δεν μορφωνόμαστε,διαμορφωνόμαστε,σύμφωνα με τα στανταρ της κοινωνίας για να την εξυπηρετούμε,γιατί έτσι είναι δομημένες,αντί οι κοινωνίες να εξυπηρετούν τα μέλη της,τα μέλη της εξυπηρετούν αυτήν.Το σύστημα είναι διαμορφωμένο έτσι,ώστε οι επιλογές σου για να βιοποριστείς πρέπει να μπορούν να σου εξασφαλίσουν κάποια σίγουρα χρήματα.Οπότε αυτόματα η δημιουργικότητα μπλοκάρετε,γιατί ήδη απο μικρός μαθαίνει πως αυτό που σου αρέσει δεν θα σου δώσει να φας,πρέπει να γίνεις λογιστής,άσχετα με το αν είσαι καταπληκτικός στο να ζωγραφίζεις,άσχετα με το αν αυτό σου αρέσει και άσχετα με το αν δεν είναι όλα για όλους.Ακόμη και στο λύκειο που υποτίθεται ότι έχεις λόγο πάνω στο τι θες να μάθεις και διαλέγεις κατεύθυνση,δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς με αυτό γιατί πρέπει να δώσεις πανελλήνιες και να κάνεις περήφανους τους γονείς σου,αφού θα περάσεις σε καλύτερη σχολή απο τον γιό της γειτόνισσας.Φτάσαμε και στο πιο κωμικοτραγικό σημείο της υπόθεσης λοιπόν.Δεν μπορείς να κοινωνικοποιηθείς,αφού ανταγωνίζεσαι,δεν μπορείς να κάνεις φίλους,αφού όλους τους βλέπεις σαν συνάδελφους,που πρέπει να κοιτάξεις να είναι καλύτερες οι επιδόσεις σου,γιατί απο πολύ μικρός έχεις μάθει πως έτσι είναι και στην αγορά εργασίας,αν δεν είσαι καλός σε διώχνουν,οπότε πρέπει να είσαι αρκετά καλός ώστε αν χρειαστεί να φύγει κάποιος να μην είσαι εσύ.Αυτό όχι απλά δημιουργεί ενοχικούς ανθρώπους,αλλά και μοναχικούς και είναι θλιβερό,το μέλλον της ανθρωπότητας παίρνει αυτην την μορφή και είμαστε όλοι συνένοχοι.Η κριτική σκέψη δεν έχει χώρο στο περιβάλλον του σχολείου.Πρέπει να παπαγαλίσεις.Αν δεν παπαγαλίσεις δεν θα τα πας καλά,αφού στις εξετάσεις δεν θέλουν ανθρώπους με προσωπικότητα αλλά με φωτογραφική μνήμη.Οπότε μαθαίνεις 25 κεφάλαια απ'έξω χωρίς να καταλαβαίνεις τίποτα και "περνάτε" σε καλύτερη σχολή απτον γιό της γειτόνισσας,αφού στην Ελλάδα τα επιτεύγματα τα γιορτάζουμε οικογενειακά και τις αποτυχίες ο καθένας μόνος του.Παίρνεις λοιπόν τον πτυχίο σου και είναι ώρα να βγείς στην αγορά εργασίας.Πρέπει να πας σε δημόσιες υπηρεσίες που κανένας δεν σου έμαθε πως λειτουργούν,ποια είναι τα δικαιώματα σου σε αυτές και που αποσκοπούν και ακόμη και αν στο έμαθαν δεν το κατάλαβες αφού η ενεργειά σου ξοδευόταν στο να φωτογραφίζεις πληροφορίες που δεν σου φάνηκαν ποτέ χρήσιμες.Δεν βρίσκεις ποτέ δουλειά στο αντικείμενο σου,που δεν σου αρέσει στην πραγματικότητα,αλλά θα ήταν αυτό που θα εξασφάλιζε οικονομικά εσένα και ηθικά τους συγγενείς σου,δεν βρίσκεις όμως γιατί χρειάζονται ανθρώπους με προσωπικότητα,με κριτική σκέψη που να είναι ευέλικτοι και προσαρμοστικοί,αλλά εσύ δεν έχεις,ξέρεις όμως Πυθαγόρειο θεώρημα και να κλίνεις ρήματα στα αρχαία,δεν σου ζητούν αυτό όμως.Οπότε απογοητεύεσαι,βρίσκεσαι με ενα πολύ καλό πτυχίο να δουλεύεις σε καφετέριες,ίσως παράνομα,να πληρώνεσαι ψίχουλα και αν μιλήσω για ασφάλιση θα είμαι πολύ αστεία και να κατηγορείς την εκάστοτε κυβέρνηση για την κατάσταση σου.Αυτός είναι ενδεικτικά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το μέλλον της ανθρωπότητας στην Ελλάδα.Φταίμε όλοι.