မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ႏုႏုကသူအားက်ီစယ္
လိုက္ေတာ့မဖြင့္ခ်င္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုအား
ယူဖြင့္လုိက္သည္.....မနက္တိုင္းစတင္ဝင္ေရာက္လာတာကအလိုမက်မူ.....ေလာကႀကီးကိုအလိုမက်ဘူး...ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းအလိုမက်ဘူး....ေတာက္တစ္ခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္ကာေဆးလိပ္ဘူးေလးကိုင္ကာဟိုစမ္းဒီစမ္းနဲ႔႐ွာမိတာကမီးျခစ္.....ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိ...ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိတဲ့မီးျခစ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကို႐ွာ
ရတာေခါင္းေတာင္မူးတယ္......မၾကည္ရတဲ့
ၾကားထဲမီးျခစ္ဆိုတဲ့သေကာင့္သားကို႐ွာဖို႔စိတ္
ကူးမ႐ွိေတာ့......ခံုေလးေပ၊ကတစ္ခုတည္းေသာ
က်န္ေနတဲ့ lolipopကိုသာပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္
လိုက္သည္.....အခုမွသတိရတာကသူသြားတိုက္မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးတာပင္
"သား....."
သားတဲ့.........ဒီလူႀကီး ကကြၽန္ေတာ့္ကိုသားတဲ့
တံခါးေပါက္မွာရပ္ေနတဲ့လူုႀကီးရဲ႕ပခံုးကိုပစ္
တိုက္ကာထြက္လာခဲ့သည္
"Min yoongi.............နင္ဘယ္လိုလူႀကီးကို
ဆက္ဆံတာလဲ...နင့္အေဖနင့္ကိုအဲ့လိုသင္ထား
လား"
သင္ထားလာတဲ့....ေအာ္သာရီပစ္လိုက္တယ္
လိမ္မာေအာင္သင္ေပးတာလည္းသူတို႔ပဲ
အခုလို႐ိုင္းစိုင္သြားေအာင္ခံစားခ်က္ေတြ႐ိုက္သြ
င္းေပးခဲ့တာလည္းသူတို႔ပဲ.....
သူတို႔နစ္ေယာက္လံုးရဲ႕မ်က္နာကိုတစ္ခ်က္မွေစ့
ေစ့မၾကည့္ဘဲေကာ္ဖီသာငံု႔ေသာက္ေနလိုက္သည္
"သူေဌးႀကီး...မုန္႔ဖိုးျပတ္သြားၿပီ....ေပးဦး"
ဘီစကစ္တစ္ခုကိုကိုက္ဝါးၿပီးေအးေစးစြာေျပာ
လိုက္သည္
"မေန႔တုန္းကတစ္ခါ..ဝမ္းငါးေသာင္းေပးထား
တယ္ေလ....ကုန္သြားၿပီလာ...မင္ယြန္ဂီ
နင္မျဖဳန္းနဲ႔......နင္မ႐ွာရတိုင္း......."
ဝင္ေျပာတာကအေဖမဟုတ္ကြၽန္ေတာ္မုန္းယတဲ့ထိုမိန္းမ
ေလာကႀကီးကသိပ္ရီရသညိ..တစ္ခါတစ္ေလ
က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ခြင္ေတာင္သူမ်ားကိုခြင့္ေတာင္
ေနရသလိုမ်ိဳး
"က်ဳပ္အေဖ႐ွာထားတဲ့ပိုက္ဆံေလ.......က်ဳပ္ပါ
က်ဳပ္သံုးရင္သံုးမယ္...ျဖဳန္းရင္ျဖဳန္းမယ္.......တျခားလူကဝင္သံုးေနတာကြၽန္ေတာ္ကလက္ပိုက္
ၾကည့္ေနရမွာလား.........."
