Pijn.

001

Ik word wakker van het irritante geluid van mijn wekker. Met een zucht reik ik met mijn hand richting mijn nachtkastje. Het kost me drie keer voordat ik de wekker heb gevonden en ik deze uitsla. Het is maandag. Ik haat maandag. Het is de dag wanneer alles fout gaat en ik het liefst wil wegrotten in mijn bed. Mijn wekker gaat opnieuw. Ik trek even kort aan mijn haar en bedenk me dan dat ik alleen maar op de snooze-knop gedrukt heb. Ik zet mijn wekker uit en kijk naar de tijd. Het is al half acht, veel te vroeg voor mijn nog niet volledig ontwikkelde brein. Alles in mijn lichaam protesteert en wil het liefst dat ik in bed blijf liggen. Helaas is er iets wat school heet en helaas moet ik daar verplicht naartoe. Ik kreun en sta op uit mijn bed. Het wordt even zwart voor mijn ogen en ik grijp snel naar mijn bed. Te snel opgestaan. Wellicht nog een teken dat ik niet wakker hoor te zijn op dit tijdstip. Ik pak een setje kleding uit mijn kast en loop ermee naar de badkamer. Ik heb niet veel tijd, maar het is maandag, als ik mijn ochtendhumeur nog een beetje wil verzachten, moet ik een douche nemen.

Mijn natte, bruine haar zit in een knot gebonden wanneer ik de trap af kom lopen. Ik loop de keuken in en zie Lauren al zitten. Haar glanzende blonde haren rusten op haar schouders en haar make-up ziet er zoals altijd foutloos uit. Ze draagt een rokje met een strak shirtje en een zwarte panty. In deze outfit zijn de contouren van haar figuur goed te zien; voor Lauren is dat een leuke bijkomstigheid. Ze showt graag haar figuur aan anderen. Ik moet zeggen dat ik haar dat niet kwalijk kan nemen. Ze heeft het figuur van een Victoria Secret model. Ik vraag me altijd af of wij wel echt zussen zijn, er moet heel veel gebeuren wil ik in een rokje met panty naar school gaan. Ten eerste zal mijn panty nog voordat ik op school ben meerdere ladders bevatten en ten tweede zal ik het vergeten en op zo'n manier gaan zitten dat iedereen een goede blik kan werpen. Daarnaast ben ik niet gezegend met een lichaam zoals dat van haar. 

"Goedemorgen," mompel ik en ik kijk naar het bord van Lauren, waar een gebakken ei op ligt. Mijn moeder komt ook de keuken in lopen en zoals gewoonlijk gunt ze me geen blik. "Jij ook goedemorgen," mompel ik sarcastisch.

"Goedemorgen Lauren," zegt ze liefjes als ze naar Lauren kijkt, "Is je ei lekker?" Lauren knikt en glimlacht. Het is het dagelijkse ochtendritueel. Ik zeg goedemorgen en mijn moeder doet alsof ze maar één dochter heeft. En die ene dochter heet Lauren. Voor mij is het niet meer iets bijzonders en ik kijk er dan ook niet meer van op of om.

"Heerlijk mam, bedankt." Ik zucht geërgerd en loop naar het fornuis om zelf een gebakken ei te maken, aangezien ik weet dat mijn moeder dit niet voor me gaat doen.

"Wat denk je dat je aan het doen bent?" vraagt mijn moeder. In haar stem zit een strenge ondertoon. Het is de toon die ze altijd tegen mij gebruikt en die mij laat weten dat wat ze ook zegt, het is geen grap. Al maakt mijn moeder nooit grappen. Ik vraag me af of ze misschien toch stiekem Duits is?

"Een ei bakken?" zeg ik, terwijl het er meer uitkomt als een vraag. Ik houd de pan ik vast heb boven het fornuis zweven, niet zeker wetend of die daar wel gaat eindigen. Ik hoop dat ze gewoon tegen me zegt dat het prima is, dat ze me gewoon mijn gang laat gaan, maar gezien haar humeur - dat toch wel iets erger lijkt dan andere dagen - denk ik niet dat ik deze ochtend kan genieten van een lekker eitje.

"Niks daarvan, eet maar een boterham met kaas." Ik zucht en leg de pan neer. Het is een teleurstelling, maar geen verrassing. Laten we zeggen, mijn ouders haten me. En met haten, bedoel ik dan ook echt intense haat. Volgens hun ben ik een ongeluk, maar Lauren daarin tegen, is hun trots, hun engeltje. Mijn ouders wilden nooit een tweede kind. Echter zit een ongeluk in een klein hoekje en daar was ik. Gezien mijn ouders nooit een extra kind naast Lauren hadden gewild, doen ze nu ook alsof ze die niet hebben. Er zijn soms dagen dat ze me gewoon compleet negeren. Ze vinden dat ik Laurens toekomst in de weg zit, want een extra kind betekent extra kosten en dat geld kunnen ze dan niet besteden aan hun engeltje. Het is vreselijk dat het altijd om haar draait en dat ik altijd in haar schaduw sta. Ik breng de meest tijd thuis dan ook door op mijn kamer, weg van al die ellende. Vroeger droomde ik er nog van dat mijn ouders mij op een dag zouden zien staan. Dat ze naar me zouden kijken en van gedachten zouden veranderen, trots zouden zijn. Maar deze droom, de droom dat mijn ouders me echt gaan behandelen als hun kind, dat is een onhaalbare droom die ik een hele tijd geleden al heb opgegeven.