The Last 143 Heartbeats

PROLOGUE

PROLOGUE

Sa bawat araw na dumadaan, natatakot ako, aaminin ko natatakot ako, at natatakot talaga ako. Aaminin ko sa lahat 'ITO' ang pinaka-kinatatakutan ko, ano? Ang pagtigil sa pagtibok ng puso ko. Hindi pa ako handa eh, ayaw ko pang iwan ang pamilya ko...

_____________________________________________________________________

Ayaw ko pa, SANA. Kaso wala e, wala akong magagawa, sabi nga nila diba "Hiram lamang ang buhay ng tao" pero hindi ko inaasahan na aabot sa puntong kailangan kong iwan ng ganito kaaga ang mga taong mahal ko, at 'yon ay ang 'Pamilya' at ang taong 'Mahal na mahal na mahal' ko.

________________________________________________________________

Minsan tinatanong ko pa ang sarili ko kung Bakit ganito? Bakit sa lahat ng tao, ako pa? Bakit pa ba ako nabuhay kung puno din naman ng mga pasakit ang mararanasan ko? Ano pa bang silbi ko dito sa mundo?

_________________________________________________________________

Hindi ako malapit sa panginoon, malayo ang loob ko sa kaniya dahil pakiramdam ko 'SIYA' ang may gawa kung bakit nararanasan ko ang lahat ng sakit na nararanasan ko ngayon pero... nagkakamali pala ako sa AKALA ko. Binigyan niya ako ng isang taong magmamahal sa akin ng totoo at buong-buo at magpapasaya sa malungkot kong puso.

____________________________________________________________________

He's just so 'perfect.' I know that he can stay beside me, no matter what happens i know that he can, i also wanna stay beside him but damn this freakin' 'reality'...

________________________________________________________________

Minsan hinihiling ko na sana hindi ko na lang siya nakilala, dahil bakit pa, kung hindi din naman magtatagal iiwan at iiwan ko din siyang mag-isa?

______________________________________________________________

"I LOVE YOU" the word i want him to hear from me every second, minute, hour, week, month, and every year but i think i can't do that anymore, cause i'll leave him not this time, not this day, but definitely SOON.

________________________________________________________________

Masakit, SOBRANG SAKIT. Yung nasa punto ka na ng buhay mo na gusto mo ng SUMUKO dahil sa sobra-sobrang sakit na nararamdaman at nararanasan mo pero wala kang magawa kundi ang umasa na mayroon pang pag-asa! Pero wala na eh... dumating siya pero 'iniwan' ko siya.

Patawad...

Welcome and let's all count for "The last 143 Heartbeats" of my life.

@Franzeynie_