Engaged

EFL: Enemies For Life

Please forgive me if my tagalog grammar is wrong. Paki comment na lang ang tamang grammar. Thank you.

~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    ~~~~    

        Ako si Moka "Latte" Perez. Third year na ko at nag-aaral ako sa Angel's Love University. Ang ALU ay isang prestigious school. Hindi ko kaya magbayad ang tuition, so I just became a scholar. Halos lahat ng mga mag-aaral dito ay mayaman at mayabang. Puro looks ang pinagpakialam nila, hindi grades. The students here call me "Latte" kasi Moka ang pangalan ko, kaya naging Moka Latte.

        First day ng third year ko ngayon at nandito ako sa locker ko para kukunin ang mga libro ko. Out of nowhere, biglang lumabas ang mga babae pupunta sa main entrance.

        "Aaaahhhh! Nandyan na si Yuki." Ang sigaw ng mga babae. Si Yuki Daka ang anak ng may-ari ng ALU at childhood enemy ko.

        "Ugh. Look girls, the poor kid is still here. I know that you're trying to steal my boyfirend, Yuki." Si Ianna ang nagsasalita. Kahit hindi siya totoong inglesera, nagsasalita pa rin siya ng ingles.

        "Oh, really! First of all, wala kang boyfriend. Second, sa tingin mo ba, I'm trying to seduce Yuki? And third, wag kang mag-english. Hindi ka naman marunong." In my mind, "boom panes" ang gusto kong sabihin sa kanya. I just closed my locker at lumakad ako palayo sa kanila.

        When I went around a corner down the hall, may nabangga sa akin. "Watch where you're going!" Si Yuki yung nabangga sa akin. "Akala ko nasa main entrance ka."

        "Bakit? Hinahanap mo ba ako? Hinahanap mo ko, no?" He grinned mischieviously.

        "Hindi, ah! Nakita ko lang ang mga fans mo."

        "Okay. So ganun." Lumakad siya palayo sa akin.

        "Okay...." After that (akward) moment, pumunta ako sa principal's office. When I got there, pumasok ako.

        "Moka. Come in, sit down." Si Ma'am Daka yan. "Kumusta na ang pamilya mo? Can you still pay for the bills?"

        "Opo, Ma'am. May mga part-time jobs po ako, so kaya po namin." Nagsinualing ako sa kanya, dahil ayoko na ma-worried si Ma'am. Bestfriend ni Ma'am ang nanay ko, so close na close talaga sila.

         "Alam ko na wala kang part-time job. Ngayon Sabado punta ka sa bahay namin at dalhin mo ang nanay mo. May request ako sa kanya." Ang inutos sa akin ni Ma'am Daka.

        "Ok po. Sasabihin ko po sa nanay ko." Nagpaalam ako sa kanya at lumabas ako. I was so happy. Hindi ko alam kung bakit ako masaya, pero alam ko na may manyayari maganda.

        Tumingin ako sa relo ko at nakita ko na lunchtime ngayon. The time flew by so fast! Since lunchtime na, pumunta ako sa cafeteria para kumakain. Almost all my schoolmates went to a fancy restaurant nearby. Dalawang estudyante lang ang nandito sa school, ako at saka si... Prince Makulit (Yuki).

        "Kaming dalawa ang nandito, Ano kaya ang gagawin ko?" Iniisip ko na dapat may gagawin ako, pero kumakain lang ako. Pagkatapos kong kumain, tumayo ako at tinapon ko ang mga leftovers ng lunch ko. Bigla nagsalita si Makulit.

        "Sabay tayo, wala akong kasama." sinabi niya sa akin.

        "Ayoko nga."

        "Sige naaa. Nakakatakot dito kapag wala kang kasama... Parang abandoned ang school na 'to." He made his eyes big and watery. Nakakaawa talaga...

        "Ang kulit mo! Ayoko nga sabi!!" After I said that, I walked away.

        "Oyyyy! Hintayin mo ko!" He chased after me, so I started running.

        "Go away! Wag kang humabol sa akin!" Tumalikod ako at bigla nabangga ang noo niya sa noo ko. Nagulat ako dyan. Tinulak ko siya, dahil sa gulat ko.

        "Bakit mo ko tinulak?" He looked confused.

        "Because your face was so close to my face!"

        "Okay! Sorry na kasi! But, why do you hate me so much? Bakit ayaw mo kong kasama?" Tumingin siya sa akin.

        "Hindi mo talaga alam? Since first grade up to sixth, binubully mo ko. You called me names, kinuha mo ang baon ko, at you embarrassed me in front of the whole school. At ngayon, sinasabi mo sa akin na hindi mo alam kung bakit hindi tayo kaibigan?" Lumuluha na ang mga mata ko. Tinakpan ko ang mukha ko.

        "Sorry talaga. Naaksidente daw ako at sinabi ng doktor na I lost some memories. So I don't remenber all that." Lumapit siya sa akin at niyakap niya ko.

        "Bitawan mo ko! I don't want to see you!" Tumakbo ako palayo sa kanya, with tears running down my face. "I can't believe he doesn't remember what he did to me. Now I will never be able to forgive him."