Artık öyke sık sık aklıma gelmiyorsun. Hatta aynı gün içinde fotoğrafına bile defalarca bakmıyorum. Günde sadece bir kez geliyorsun aklıma. Ama o bir kez gelişinde bütün günümün zehir gibi geçmesine sebep oluyor. Ama beni en çok geceler mahvediyor sevgilim. Başımı yastığa koyduğum an gözlerimi kapatmaya korkuyorum. Çünkü biliyorum, gözlerimi kapattığım an sen yine o güzel gülüşünle karşımda gülümseyeceksin. Ve ben seni unutmaktan vazgeçip yine defalarca aşık olacağım. Hani dedim ya aklıma gelmiyorsun diye, bu unutmak değil. Sadece yokluğuna alışmaya çalışmak. Zaten konu unutmak olunca ben çok beceriksizim. Hele ki söz konusu seni unutmaksa... Denemedim değil çok denedim. Seni aklıma getirmemeyi, fotoğraflarımızı silmeyi,adını unutmayı bile denedim. İşte böylede bi salaklık yaptım. Yapamayacağım şeyler yapmaya çalıştım. Kendimden bir imkansızı başarmayı bekliyordum. Kendimden seni asla unutamayacağımı bildiğim halde unutmayı bekliyordum. Oysa bilmiyordum ki, seni her unutmaya çalıştığımda biraz daha özleyip bağlandığımı.