"ဂၽြန္ မင္းဒီညျပန္လာမွာလား"
"ကိုယ္ျပန္လာျဖစ္မယ္မထင္ဘူး ထယ္"
ဟက္ ထင္သားပဲ ဒီလိုစကားေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာ။
မလွိမ့္တစ္ပတ္ေတြနဲ႔ငါ့ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိအခုလိုဆက္ဆံေနဦးမွာလဲ။
တကယ္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါဘာမွန္းေတာင္မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။
စိတ္ထဲကသာေျပာေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းအျပင္မွာေတာ့...
"အင္းပါ ဒါဆိုေစာင့္မေနေတာ့ဘူးေနာ္"
"အင္း တစ္ေယာက္ထဲေနလို႔ျဖစ္တယ္မလား"
မင္းငါ့ကိုဒီလိုအၿမဲေမးခဲ့ၿပီး ငါအဆင္မေျပဘူးေျပာရင္ေရာငါ့နားရွိခဲ့ေပးလို႔လား။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေစာက္ပိုစကားေတြမေျပာပါနဲ႔လားကြာ။
"အင္း ျဖစ္ပါတယ္ အခါတိုင္းလဲဒီလိုပဲကို"
"ဒါဆို ကိုယ္သြားၿပီေနာ္"
"အင္း ေကာင္းေကာင္းသြားပါ"
နႈတ္ခမ္းမွာဆက္ျမန္းထားရတဲ့ဒီအျပံဳးတုေတြကိုသူကေတာ့အေကာင္းထင္ေနေလရဲ႕။
အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုမွာ အခ်စ္မပါလဲအဆင္ေျပတယ္လို႔ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္လဲသူတို႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။
အင္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိေပါ့။
•LOVE BUT HURT•
သူျပန္မလာမွာသိသိရက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနမိတုန္းပါပဲ။
ေန႔တိုင္းအဲ့လိုႀကီးျဖစ္ေနတာ နည္းနည္းေတာ့ရယ္စရာေကာင္းတယ္မလား။
အားလံုးရဲ႕အျမင္မွာကၽြန္ေတာ္ကသနားစရာေကာင္းေနၿပီလား။
"တီ တီ"
ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္မိသည္။
ထြက္ၾကည့္မိေတာ့ျဖစ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့လင္ေယာက္်ား ဂၽြန္ေဂ်ာင္ဂု။
ျပန္မလာဘူးေျပာၿပီးျပန္လာျပန္ၿပီ။
ကားေပၚကဆင္းၿပီး ယိုင္တိယိုင္တိုင္ျဖင့္ ထယ္ေဟ်ာင္းနားေလွ်ာက္လာေသာ ေဂ်ာင္ဂု။
"ဟားးး ထယ္ေလး ကိုယ့္ရဲ႕ထယ္ေလး"
ဒီလိုပံုစံျဖစ္ေနတာ ေဂ်ာင္ဂုေသာက္လာလို႔ပဲဆိုတာ ထယ္ေဟ်ာင္းရိပ္မိပါသည္။
